You make me weak in theknees (Denise)

Click here for the English version!

Mijn emoties en gevoelens zijn iedere keer weer een onderwerp waar ik iedereen graag eventjes mee wil “lastig vallen”. Niet alleen om de schaamte te passeren om het te mogen delen maar om anderen mogelijk te inspireren en eerlijker te zijn naar zichzelf en zijn/haar omgeving. Ondanks bigshoppers, koffers, trolly’s, rugzakken, heup en handtasjes gevuld met bagage waar helemaal niemand blij van wordt of op zit te wachten, heb ik leren leven met de pijn, verdriet en onzekerheid die het gratis en voor niks, met zich mee brengt. Sinds dat ik mij kan heugen, heb ik en mijn directe omgeving, mezelf aangeleerd dat het normaal was om jezelf te straffen voor gedrag wat niet volgens de norm zou moeten zijn.Wat uitmondde in zelf mutilatie, een pijn verslaving, dagelijks te blijven functioneren met een masker op, niet praten over gevoelens, emoties en eventuele verlangens en uiteindelijk een wens om de dood te mogen omarmen. Als je in je directe omgeving geen blijk van waardering krijgt, woorden van trots of enige positiviteit en erkenning die het leven met zich mee brengt, kan ik je zeggen dat het zeer eenzaam en onvolmaakt aanvoelt.

Het heeft uiteindelijk een aantal decennia geduurd voordat ik zelf de moed had om voor mezelf op te komen en mezelf niet meer te pijnigen maar te belonen voor alles wat ik heb moeten doorstaan. Zacht te zijn in een bikkel harde wereld. Totaal onopgemerkt deed ik "gewoon" alle dagelijkse dingen maar leefde ik een leven wat totaal niet overeen kwam met wat ik zelf eigenlijk graag wou doen.Ik zou graag willen zeggen, wat zeur je nou, het is toch geen derde wereld probleem? Naar mijn mening, is het dat wel.

Want hoeveel ouders van mijn generatie en die daarvoor, hebben niet mogen communiceren over hun gevoelens, emoties en verlangens? Hoeveel moeders hebben toch de moed gehad om uiteindelijk te scheiden van hun partner omdat zij een leven leidde waar zijzelf niet voor hadden gekozen of omdat ze niet kozen voor de agressie, onmacht en pijn die het met zich meebracht, het onliefdevolle bestaan. Hoeveel mannen zijn daardoor hun mannelijkheid kwijt geraakt omdat de systemische vorm van een gezin totaal aan flarden werd gescheurd? Hoe kunnen wij, die balans weer herstellen? Kunnen we elkaar recht in de ogen aankijken en onze fouten herkennen en erkennen?Vrouwen hebben jarenlang geen veiligheid gekend, mannen hebben jarenlang geen trots en vertrouwen mogen ontvangen simpelweg omdat het automatisch van ze verlangd wordt. Net zo zeer dat een vrouw in het ideaal beeld in de keuken staat en de kinderen baart en opvoed, zónder zelf te werken of iets voor zichzelf kan opbouwen. We leven godzijdank in een ander en open tijdperk, een tijdperk van verandering en meer verbinding. Een tijd van begrip, houvast en bedding.

En ondanks die moed van al die vrouwen, van al die moeders, en ook mannen en vaders die in diezelfde situatie destijds voor henzelf hebben gekozen, waren alleen en eenzaam. Waardoor zij hun gevoel, emoties en verlangens zijn gaan terug koppelen naar hun eigen kinderen. Doordat de basis bij een kind al vroeg ontbreekt, wordt een kind dan emotioneel afhankelijk gemaakt bij een betreffende ouder. Een schouder om op te huilen, een warme knuffel die elk moment beschikbaar is, (negatieve) communicatie over de andere ouder, intimiteit, financiën en noem nog maar een aantal onderwerpen op die je eigenlijk liever met een partner of een vriend bespreekt dan met je eigen (nog veel te jonge) kind. Het kind mist een solide basis, wordt vervangen als dé emotionele steun voor de op dat moment onstabiele ouder. Zij maken zichzelf onmisbaar in het leven van een kind door hen aan te leren altijd klaar te staan voor de ouder, voor de goede zorgen. De term die hiervoor wordt gebruikt om dit te omschrijven is dan ook emotionele incest. Niet te verwarren met lichamelijke incest, waarbij ontucht plaats vindt. Emotionele incest kan worden omschreven als een levenslange emotionele gevangenschap en afhankelijk die ontstaat als deze niet wordt behandeld. De laatste volwassene van de generatie mag het heft, en de moed, in eigen handen nemen en de nodige therapie ondergaan om de juiste handvaten te krijgen om de overgebleven psychische schade te beperken.

Deze schade kan uitmonden in diverse verslavingen, een negatief zelfbeeld en/of dwangmatige handelingen.

Het kan ook schadelijk zijn voor een latere intiem/ seksueel leven. Naarmate de kinderen opgroeien kan het ook uiteindelijk leiden tot parentificatie, dat het kind de rol van de ouder gaat overnemen. Systemisch en genetisch is dit niet mogelijk, we kunnen nou eenmaal niet boven onze ouders staan. Als kind zijnde kan je nooit de volledige prijs, liefde en affectie terug betalen die je ouders aan jou geschonken hebben, dat is nou eenmaal niet mogelijk. Zelfs als je gezegend bent met een goed betaalde carrière om huis en haard van je ouders te kunnen betalen, is het niet mogelijk om hen in dankbaarheid terug te betalen. Vaak wordt het wél verwacht, dat de kinderen “later als ze groot zijn” voor de ouders zullen gaan zorgen, zodra ze een leeftijd passeren waar veel zorg bij nodig is. Het moet niet meer vanzelfsprekend zijn, althans dat is hoe ik erover denk. We zijn niemand wat schuldig en zoals ik vaak genoeg zeg: we moeten maar 1 ding en dat is ooit dood gaan. Daar is geen ontkomen aan. Een vrouw kan een jongen niet leren hoe te functioneren als een echte man of wat dat precies zou moeten inhouden, en andersom net zo goed, een man kan een meisje niet leren hoe een vrouw te zijn. En natuurlijk, dit werd vaak met de allerbeste intenties doorgegeven want je had gewoonweg niemand anders om je heen die je daarbij hielp, laat staan het bespreekbaar maken, nee dan was echt het hek van de dam. De moeders en vaders van de vorige generatie hebben zich uiteindelijk vastgeklampt aan hun kroost om het goede voorbeeld te zijn, dat we niemand anders nodig hebben om het leven te trotseren met al het kwaad en onrecht in deze oneerlijke wereld. Je moet hard zijn, assertief genoeg om van je af te bijten, hoge muren bouwen en vooral niet laten zien wie je eigenlijk werkelijk bent , je doelen en missies voor je houden want anders kom je er niet. Onbewust creëerden zij een overleving-mechanisme wat voor hen werkte maar waar alle kinderen de dupe van waren. Zo vaak werd er dan weer slecht gepraat over de andere ouder want dat is geen échte man/vrouw want…. “één of ander” dom argument. (Ik heb het hier dan niet over fysieke agressie, seksueel misbruik etc.)

In plaats van dat zij hunzelf in de spiegel konden aankijken, bij hunzelf op zoek gingen waar die bewijsdrang of andere overleving mechanismen vandaan komen, hebben zij misbruik van de situatie gemaakt. Nogmaals, vaak onbewust. Moeders die van hun zonen échte mannen zouden maken, want ik deed altijd alles al alleen. Vaders die van hun dochters échte vrouwen zouden maken, want… Ontelbare doelloze argumenten waar helemaal niemand ook maar een haar beter van wordt.En uiteindelijk werden er weer nieuwe “monsters” ontstaan. Werden die kinderen emotioneel afhankelijk van de erkenning en waardering van die ouders, waardoor weer zoveel andere complexen ontstonden. Laten we dit maar niet doen want mijn moeder/vader vindt… Het is ook heel makkelijk om iemand anders de schuld te geven als iets niet goed werkt of het gaat niet zoals het zou moeten gaan, zoals de traditie die beschrijft. Maar wie heeft de tegenwoordig nu de tijd nog om zichzelf voor die spiegel te bekijken, zichzelf verantwoordelijk te stellen voor die herhalende patronen etc. Hoe meer er open over deze onderwerpen wordt gecommuniceerd, hoe meer verschillende perspectieven op ons pad komen en hoe meer we die hele emotionele rollercoaster niet alleen hoeven te doorstaan. Het mag allemaal samen, het hoeft niet alleen. Zelf liefde ontdekken is ook weer zo’n herhalend ding. Je “moet” tijd voor jezelf creëren om uiteindelijk te ondervinden wie je daadwerkelijk bent en ook dit, hoeft niet altijd alleen in solidariteit en eenzaamheid te zijn. Zolang je maar uiteindelijk zelf die grens kan aangeven van, nu even niet, of, nu even wel.Laten we even samen erover discussiëren zonder dat daar wat concreets uit hoeft te komen of dat we het eens kunnen zijn dat we het niet eens zijn met elkaar. Of zeg gewoon even helemaal niks en geniet van een stilte moment zodra die zich vormt. Ook stilte kan gewoon samen, alles mag en kan samen, en het mag ook alleen. We hoeven van niemand afhankelijk te zijn. Niet voor onze emoties, gevoelens, verlangens en dromen die iedereen met zich meedraagt. Niet voor onze ouders, en onze ouders niet van ons. Laten we die tradities en waanbeelden nou eens loslaten, laten we iedereen in hun waarde laten, laten we onze onzekerheden bespreken en elkaar helpen door onze kwaliteiten te delen in plaats van onze valkuilen. Ik dank mijn ouders voor hetgeen wat zij me wel en niet hebben gegeven want uiteindelijk heeft het mij het besef gegeven dat zelfs de negatieve aandacht, ook aandacht is. Totaal niet een gezonde manier natuurlijk maar dat neemt niet weg dat die ervaring mij wel behoorlijk rijk heeft gemaakt. Ik zal er dan ook alles aan doen om de taak van het ouderschap zeer serieus te nemen en mijn kinderen hopelijk wel die veilige haven kan bieden, om zich te ontwikkelen tot een volwassen mens, die de kans krijgt om zelf te ontdekken, te vinden en te doen, zonder schaamte en in alle eerlijkheid.

In die tijd van zelfbezinning heb ik mezelf opnieuw aangeleerd wat het dan wél allemaal “mag” zijn.Als er geen directe grens zou moeten zijn tussen warm en koud, donker en licht, blij en verdrietig… wat is dan de juiste middenweg? Ik spar graag samen met de mensen om mij heen om tot bepaalde conclusies te komen op onbeantwoorde vragen die in de ogen van iemand anders vaak nergens op slaan. Althans ik denk, ik denk en ik denk. Ik vertraag, vertraag en vertraag, Voel, voel en blijf voelen. Zodra die verrekte onzekerheid weer naar boven komt probeer ik het dan maar drie keer te herhalen zodat het gevoel vervaagd, en dat blijkt in de praktijk zijn vruchten af te werpen. Ik ben niet meer de persoon die ik 20 jaar geleden was, of 10 of 5 jaar geleden en ik mag, nee moet, mezelf de kans geven om “gewoon normaal” te leven zonder bewijsdrang. En zo content met eenzaamheid in verlangen en hunkeren naar meer dan alleen dat, is het prima zo, in het moment, om te denken, te vertragen en te voelen.

In die tijd dat ik alles en iedereen verliet voor een kleiner bestaan dan slim, mooi, waardig genoeg te zijn, werken, zorgen en bewijzen, was er een hele hoop wat niet meer mogelijk was. Ondanks al die gebreken heb ik alles mogen doorzetten door te kijken wat er gratis of voor het minimale beschikbaar was.

Graag wil ik die gedachte terugkoppelen, andere mensen gratis of voor het minimale helpen. Ook al werk ik op dit moment ver onder mijn niveau, ik doe het voor een behulpzaam doel en is het flexibel genoeg om het met mijn levensstijl te combineren. Ik ben trots op mezelf dat ik kan zeggen wat wel en niet mijn prioriteit heeft, waar mijn dromen en wensen mij naartoe loodsen, waar het niet meer alleen hoeft maar wel samen. Waar pijn en verdriet samen gedeeld en getransformeerd mag worden naar een kleiner en fijner bestaan.

Want allemaal hebben we wel “iets” waar niet makkelijk over gesproken wordt, graag help ik je met het dragen of loslaten van iets wat je waarschijnlijk droeg voor iemand anders, die niet in staat was om het (liefdevol) te dragen. Ik help je graag, om te ontdekken wie je werkelijk bent, diep in die kern van je bestaan, in het nu en wat nog komen gaat. Ik kijk graag met je mee, naar jouw spiegelbeeld, een reflectie van wat je zelf al ziet en weet. Zodra er bij mij een opdracht binnenkomt voor de rol van “love doctor” om een liefdes tarot reading te geven, wil ik het liefst al gelijk zuchten en wegrennen maar het is helaas één van de meest aangevraagde van readings en dan help ik diegene dan toch maar door hem/haar te laten inzien dat we op helemaal niemand hoeven te wachten. Er staat nergens in steen vast gelegd met wie we gaan samen zijn, wanneer en wat er gaat komen. Ik kan je wel laten zien wat er wél voor je mogelijk is, wat jouw aller beste kwaliteiten zijn, de valkuilen en hoe je die vlam weer kan aanwakkeren of kan laten branden, al is het op een laag pitje maar laat hem niet meer uitgaan.

Het is altijd aan jou om te bepalen in welke windrichting je op wilt gaan, maar vergeet in de tussentijd niet om jezelf te bedanken voor het besef en de inzicht die je zelf hebt gecreëerd en hebt gekregen.

Blijf die kleuren zien die de wind met zich meebrengt, luister naar het kompas van je hart en weet, als je een “slechte” keus hebt gemaakt voor jouw gevoel, heb je er weer een les uitgehaald. Dus er bestaat geen slecht? Nee, in mijn opzicht niet.

Laat je niet vangen voor een opmerking als iemand graag de lakens met je deelt want het is alles behalve een compliment.

Het is wel een compliment als iemand je als heel ziet terwijl je gebroken bent.

En de ironie van dit hele verhaal, is dat ondanks de herhaalde therapieën die ik heb ondergaan, ik voor mezelf een illusie heb gecreëerd in de hoop ooit eens waardig genoeg te zijn, ondanks mijn ervaringen, herinneringen waar ik mee moet leren leven, het vertrouwen in de mens ooit weer terug kan vinden.

Het heeft me gemaakt tot de ervaringsdeskundige die graag andere mensen wilt helpen die met diezelfde herinneringen, ervaringen en klachten kampen en te laten zien dat je niet alleen bent, ook al voelt het vaak wel zo.

Laten we het samen meer bespreekbaar maken.

Ik hoop dat je trots bent op jezelf en die trots vaker hardop uitspreekt, want je bent meer dan waardig om het leven in volle glorie zelf te mogen ervaren en te ontdekken.

You make me weak in theknees (Denise)

My emotions and feelings are always a topic I'd like to "bother" everyone with.

Not just to overcome the shame of sharing them, but to potentially inspire others and help them be more honest with themselves and their loved ones.

Despite bulky shopping bags, suitcases, trolleys, backpacks, hip bags, and handbags filled with baggage that no one enjoys or wants, I've learned to live with the pain, sadness, and uncertainty that comes with it, free of charge.

Ever since I can remember, I and those around me have taught myself that it was normal to punish myself for behavior that shouldn't be considered normal.

This led to self-mutilation, a pain addiction, functioning daily with a mask on, not talking about feelings, emotions, and any desires, and ultimately, a desire to embrace death. If you don't receive any signs of appreciation from those around you, words of pride, or any of the positivity and recognition that life brings, I can tell you it feels very lonely and imperfect.

It ultimately took me several decades to muster the courage to stand up for myself and stop torturing myself, but to reward myself for everything I've endured.

To be gentle in a brutally harsh world.

Completely unnoticed, I was "just" doing all the daily things, but living a life that didn't align at all with what I actually wanted to do.

I'd like to say, what are you complaining about? It's not a Third World problem, is it?

In my opinion, it is.

Because how many parents of my generation and those before it weren't allowed to communicate about their feelings, emotions, and desires? How many mothers have had the courage to ultimately divorce their partners because they were living a life they didn't choose, or because they didn't choose the aggression, powerlessness, and pain it brought, the unloving existence?

How many men have lost their masculinity because the systemic structure of a family was completely torn to shreds?

How can we restore that balance?

Can we look each other in the eye and recognize and acknowledge our mistakes?

Women have been denied security for years, and men have been denied pride and trust for years, simply because it was automatically expected of them.

Just as much so that, in the ideal world, a woman stands in the kitchen, giving birth to and raising children, without working or being able to build anything for herself.

Thank God we live in a different and open era, an era of change and greater connection. A time of understanding, stability, and a foundation.

And despite the courage of all those women, all those mothers, and also men and fathers who, in the same situation, chose their own lives, were alone and lonely.

As a result, they began to link their feelings, emotions, and desires back to their own children.

Because a child lacks this foundation from an early age, they become emotionally dependent on one parent.

A shoulder to cry on, a warm hug available at any moment, (negative) communication about the other parent, intimacy, finances, and just a few other topics you'd actually rather discuss with a partner or friend than with your own (still far too young) child. The child lacks a solid foundation and is replaced as the primary emotional support for the currently unstable parent.

They make themselves indispensable in a child's life by teaching them to always be there for the parent, to provide proper care.

The term used to describe this is emotional incest.

Not to be confused with physical incest, which involves sexual immorality.

Emotional incest can be described as a lifelong emotional captivity and dependency that develops if left untreated.

The last adult of the generation must take matters into their own hands and have the courage to undergo the necessary therapy to gain the right tools to limit the remaining psychological damage.

This damage can lead to various addictions, a negative self-image, and/or compulsive behaviors.

It can also be harmful to a later intimate/sexual life.

As children grow up, it can eventually lead to parentification, where the child takes over the role of the parent. Systemically and genetically, this isn't possible; we simply can't be above our parents.

As a child, you can never repay the full price, love, and affection your parents gave you; it's simply not possible.

Even if you're blessed with a well-paid career to pay for your parents' home, it's impossible to repay them with gratitude.

It's often expected that children will care for their parents "when they grow up," once they reach an age where they require significant care.

It shouldn't be taken for granted anymore, at least that's how I think about it.

We don't owe anyone anything, and as I often say: we only have one thing to do, and that's to die someday. There's no escape from that.

A woman can't teach a boy how to function as a real man or what that entails, and vice versa. A man can't teach a girl how to be a woman. And of course, this was often passed on with the best intentions because you simply had no one else around to help you with it, let alone bring it up for discussion, no, then all hell would break loose.

The mothers and fathers of the previous generation ultimately clung to their offspring to set a good example, demonstrating that we don't need anyone else to brave life, with all the evil and injustice in this unfair world.

You have to be tough, assertive enough to stand up for yourself, build high walls, and above all, don't show who you really are, keeping your goals and missions to yourself, otherwise you won't get anywhere.

Unconsciously, they created a survival mechanism that worked for them, but which all their children suffered from.

So often, the other parent was criticized for not being a real man/woman, because... "some" stupid argument.

(I'm not talking about physical aggression, sexual abuse, etc.)

Instead of looking at themselves in the mirror, exploring where that need to prove themselves or other survival mechanisms came from, they took advantage of the situation.

Again, often unconsciously. Mothers who would turn their sons into real men, because I always did everything on my own.

Fathers who would turn their daughters into real women, because…

Countless pointless arguments that don't benefit anyone in the slightest.

And eventually, new "monsters" were born.

Those children became emotionally dependent on the recognition and appreciation of their parents, which led to so many other complexes.

Let's not do this because my mother/father thinks…

It's also very easy to blame someone else when something doesn't work out or doesn't go as it should, as tradition describes.

But who has the time these days to look at themselves in the mirror, to hold themselves accountable for those repetitive patterns, etc.?

The more openly we communicate about these topics, the more different perspectives will come our way, and the less we have to endure that whole emotional rollercoaster alone.

It can all be together; it doesn't have to be alone.

Discovering love for yourself is another recurring thing. You "have to" create time for yourself to finally experience who you truly are, and this doesn't always have to be in solidarity and solitude.

As long as you can ultimately set the boundaries yourself: not right now, or yes right now.

Let's discuss this together for a moment, without needing to come to anything concrete or agreeing to disagree.

Or just say nothing at all and enjoy a moment of silence as it arises.

Silence can also be shared; everything is allowed and possible together, and it can also be done alone.

We don't have to depend on anyone.

Not for the emotions, feelings, desires, and dreams that everyone carries within.

Not for our parents, and not for our parents.

Let's let go of those traditions and delusions, let's respect everyone for who they are, let's discuss our insecurities, and help each other by sharing our strengths instead of our weaknesses.

I thank my parents for what they did and didn't give me, because ultimately, it made me realize that even negative attention is still attention.

Not a healthy approach at all, of course, but that doesn't change the fact that this experience has made me quite rich.

Therefore, I will do everything I can to take the role of parenthood very seriously and hopefully offer my children that safe haven to develop into adults who have the opportunity to discover, find, and do things for themselves, without shame and in complete honesty.I thank my parents for what they did and didn't give me, because ultimately, it made me realize that even negative attention is still attention.

Not a healthy approach at all, of course, but that doesn't change the fact that this experience has made me quite rich.

I will therefore do everything I can to take the task of parenthood very seriously and hopefully offer my children that safe haven, so they can develop into adults who have the opportunity to discover, find, and do things for themselves, without shame and in complete honesty.

During that time of self-reflection, I relearned what it is "allowed" to be.

If there shouldn't be a clear boundary between warm and cold, dark and light, happy and sad... what is the right middle ground?

I enjoy brainstorming with the people around me to reach certain conclusions about unanswered questions that often seem completely irrelevant to others.

At least, I think, I think, and I think. I slow down, slow down, and slow down. Feel, feel, and keep feeling.

Whenever that damned uncertainty surfaces again, I try to repeat it three times so the feeling fades, and in practice, that proves to be fruitful.

I'm no longer the person I was 20 years ago, or 10, or 5 years ago, and I can, no, I must, give myself the chance to live "just normally" without the need to prove myself.

And so content with loneliness in longing and yearning for more than just that, it's perfectly fine, in the moment, to think, slow down, and feel.

Back when I left everything and everyone for a smaller existence than being smart, beautiful, worthy enough, working, caring, and proving myself, there was a whole lot that was no longer possible.

Despite all those shortcomings, I was able to persevere by seeing what was available for free or at a minimal price.

I'd like to share that thought with others, to help them for free or at a minimal price. Even though I'm currently working far below my professional level, I'm doing it for a worthwhile cause and it's flexible enough to fit into my lifestyle.

I'm proud of myself for being able to prioritize what is and isn't my priority, where my dreams and desires lead me, where I no longer have to do things alone, but together.

Where pain and sorrow can be shared and transformed into a smaller, more beautiful existence.

Because we all have "something" that's not easy to talk about, I'd love to help you carry or let go of something you probably carried for someone else, who wasn't able to carry it (lovingly).

I'd love to help you discover who you truly are, deep within the core of your being, in the present and in what's yet to come.

I'd love to look with you at your reflection, a reflection of what you already see and know. Whenever I receive an assignment as a "love doctor" to give a love tarot reading, I just want to sigh and run away, but unfortunately, it's one of the most requested readings, and I help them realize that we don't have to wait for anyone.

There's no set-in-stone rule about who we'll be with, when, or what will happen.

I can show you what's possible for you, what your best qualities are, the pitfalls, and how you can rekindle that flame or keep it burning, even if it's just on the back burner, but don't let it go out.It's always up to you to decide which way the wind blows, but in the meantime, don't forget to thank yourself for the realization and insight you've created and gained.

Keep seeing the colors the wind brings, listen to your heart's compass, and know that if you've made a "bad" choice, you've learned a lesson from it. So there's no such thing as bad? No, not in my opinion.

Don't be fooled by a comment if someone likes to share the bed with you, because it's anything but a compliment.

It is a compliment when someone sees you as whole when you're broken.

And the irony of this whole story is that despite the repeated therapies I've undergone, I've created an illusion for myself in the hope that I might one day be worthy enough, despite my experiences, memories I have to learn to live with, and that I might one day regain my faith in humanity. It has made me the kind of person who wants to help others struggling with the same memories, experiences, and complaints, and to show them that you're not alone, even though it often feels that way.

Let's make it easier to talk about it together.

I hope you're proud of yourself and express that pride out loud more often, because you are more than worthy of experiencing and discovering life in its full glory.