Tussen prikkels en pijn

Click here for the English version

Als je me goed zou kennen, zou je weten dat ik gewend ben aan pijn.

Fysiek, Mentaal, Harten pijn.. allemaal heb ik ze doorstaan, zoals ieder en elk ander mens wel eens heeft meegemaakt. Kettingen, Zweepslagen, Geketend of niet, pijn vind ik fijn en voelt bekend. Hoe zou het voelen, zonder pijn? Om mentaal, fysiek en hartelijk geliefd te zijn. Precies voor wie je bent, goed genoeg, niet teveel, zonder dat mensen voor je wegrennen. In stilte, zonder ruis, zonder oordeel. We verbergen allemaal onze diepste geheimen en verlangens ergens in onze schaduw. En om met de trend van tegenwoordig mee te gaan, en ons "schaduw-werk" te doen, krijg je meer begrip, en grip, op die schaduwen. Maar we zullen toch altijd onze schaduw blijven behouden, die zal immer nooit weg gaan. Mag ik dan nog steeds intens genieten van pijn, of mag ik die in een zachte flow los gaan laten? Ik dacht werkelijk dat ik alle soorten pijn wel als een ervaringsdeskundige onder de knie in een wurggreep had maar.. niets is minder waar. Niet eerder had ik pijn meegemaakt die zo diep kon raken.. Zoals meerdere vrouwen helaas hebben meegemaakt hoe het voelt om een kind te verliezen, geboren of ongeboren. Die pijn gaat diep, dwars door merg en been. Pijn van verlangen na een relatiebreuk. Het raakte me, zo diep, weer terug naar mijn kindsdeel. Weer verlaten, weer vervangen, voor wat beters, mooiers, makkelijker hanteerbaar dan mijn brein met eindeloze in- en uitgangen. Verzinsels van verhalen en fluisteringen van mezelf en mensen om mij heen. Hoe kan ik dan het verlangen van pijn loslaten, door iedere keer in duisternis te leven. Wéér mijn weg terug te vinden naar een licht wat gecreerd wordt door juist die duisternis? Dan kan ik toch net zo goed hier in die duisternis blijven? of misschien wel helemaal weg gaan van alles, geen blok aan het been van iets of iemand, gewoon weg uit het hele bestaan. Zodat ik niemand tot last kan zijn, met mijn pijn. Zoveel mensen zijn het verleerd om te communiceren over ware pijn, rauwe emoties, hechte verbindingen. Het feit is dat we nou eenmaal geen pleister kunnen plakken op een schot wond en denken dat we daarmee geheeld zijn, die pijn, die blijft, die wond, zal niet genezen voordat er daadwerkelijk naar gekeken wordt en wordt behandeld, met rust en liefde. Als je me echt zou kennen, zou je ook weten dat ik alles voor anderen over heb. Advies, oplossingen, raad, liefde, oprechte complimenten en opmerkingen die jou als persoon sterker in je schoenen laten staan. Om te gaan en te staan waar jij dat wil, in vrijheid. Het besef te geven dat die vrijheid, gratis en voor je neus ligt om te grijpen wanneer jij dat wil. Niks is onmogelijk.. werkelijk, als jij een wormen fabriek in je achtertuin wil beginnen, just do it, let's go. Ik zal je grootste supporter zijn. Waarom ik dit doe? Waarschijnlijk omdat ik het zelf ook graag wil horen, mijn pijn heeft me zo bedorven dat ik zelf niet meer kan inzien wat wel of niet waardevol is. Daarnaast, in een nieuw tijdperk van het hele sociale media gebeuren, ik jarenlang onder een dikke rots heb geleefd om voor mijn drie kindjes te hebben gezorgd, had ik geen flauw benul hoe het er eigenlijk nog aan toe ging in deze wrede wereld. What the hell, breadcrumbing, ghosting? No fucking clue. Totdat ik het zelf allemaal mee maakte en dat was weer een hele nieuwe ervaring van pijn. Hoeveel soorten pijn bestaan er wel niet? wanneer houdt deze zeik nou eens op? Heb ik nou nóg niet geleerd om duidelijk grenzen aan te geven, of verlang ik zó naar waardering in liefde, voor wat ik aan een ander geef en doe, om dat eens terug te ontvangen? Moet ik maar tevreden zijn met emotie loze communicatie via whats-app, alsof ik een zakelijke email ben? Kunnen we nou nog minder met ons hart open, onze emoties tonen? Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik een enorme film- fan ben. Dit hele gedoe deed me zo erg denken aan de film Idiocracy. Ik heb hem wel 20 keer gezien, aanrader. Geen gevoel, geen pijn, geen denk vermogen, laat staan rationeel.

De mens als een lui zak stront en pis met botten en bloed, op zoek naar quick fixes, that's it, de toekomst. Gaan we hier nou werkelijk naar toe leven? Want het bewijs leeft al onder ons allemaal. Acties, spreken luider dan woorden. Het bloed wordt onder mijn nagels vandaan gehaald, oude wonden gaan weer open. Wanneer ga ik het nou eens leren? Verdomme ik ben wel goed genoeg, ik heb wel alles gegeven, ik heb wel duidelijk met emotie gecommuniceerd. En soms is dat gewoon niet goed genoeg, en moet ik het accepteren. Misschien moet die ander dan zijn eigen schotwonden niet met pleisters dicht plakken. Zijn of haar eigen diepste pijn ondervinden, zelf door die donkerste nacht van de ziel voelen. Dat iemand dan voor een quick fix kiest, of me ghost via whatsapp, ondanks dat we ALLEMAAL beter dan dat verdienen, moet dan maar zo zijn. Het feit, dat ongeboren prachtige situaties dan niet ontstaan, doet dan pijn. En die nieuwe soort pijn, zal ik weer omarmen en doorheen gaan, zolang, totdat ik er weer gewend aan raak, en mezelf weer onder ogen kan komen, met verlangens van pijn.

Between stimuli and pain

If you knew me well, you'd know I'm used to pain.

Physical, mental, heartache... I've endured them all, as everyone and every other human being has.

Chains, whiplashes, chained or not, I find pain pleasurable and familiar.

What would it feel like without pain?

To be loved mentally, physically, and wholeheartedly.

Exactly for who you are, good enough, not too much, without people running away from you.

In silence, without noise, without judgment.

We all hide our deepest secrets and desires somewhere in our shadows.

And by following the current trend and doing our "shadow work,"

you gain more understanding and control over those shadows.

But we will always retain our shadow; it will never go away.

Am I still allowed to intensely enjoy pain, or am I allowed to let it go in a gentle flow?

I truly thought I had all kinds of pain under my control, like someone with lived experience, but... nothing could be further from the truth.

I had never before experienced pain that could reach so deeply...

Just as many women have unfortunately experienced the feeling of losing a child, whether born or unborn.

That pain runs deep, right through the marrow.

Pain of longing after a breakup.

It touched me so deeply, returning to my childhood.

Abandoned again, replaced again, for something better, more beautiful, easier to manage than my mind with its endless inputs and outputs.

Fabricated stories and whispers from myself and those around me.

How can I then let go of the longing for pain, by constantly living in darkness?

To find my way back to a light created by that very darkness?

Then I might as well stay here in that darkness, wouldn't I? Or perhaps I might as well leave it all behind, not be a burden to anyone or anything, simply leave existence altogether. So that I can't burden anyone with my pain.

So many people have forgotten how to communicate about true pain, raw emotions, and close connections.

The fact is, we simply can't put a band-aid on a gunshot wound and think we're healed. That pain, which remains, that wound, won't heal until it's truly addressed and treated, with peace and love.

If you really knew me, you'd know I'd do anything for others.

Advice, solutions, counsel, love, sincere compliments, and comments that will make you feel stronger as a person. To go and stand where you want, in freedom. To make you realize that this freedom is free and right there in front of you, ready to be seized whenever you want.

Nothing is impossible... truly, if you want to start a worm factory in your backyard, just do it, let's go. I'll be your biggest supporter.

Why am I doing this? Probably because I want to hear it myself. My pain has so corrupted me that I can no longer see what is valuable and what isn't.

Besides, in a new age of social media, I lived under a rock for years to care for my three children, and I had no clue how things actually worked in this cruel world.

What the hell, breadcrumbing, ghosting? No fucking clue. Until I experienced it all myself, and that was a whole new experience of pain.

How many kinds of pain are there?

When will this nonsense finally stop?

Haven't I learned yet to clearly set boundaries, or do I long so much for appreciation in love, for what I give and do to another, to finally receive it in return?

Should I just settle for emotionless communication via WhatsApp, as if I were a business email?

Can we show our emotions even less with our hearts open? If you really knew me, you'd know I'm a huge movie fan.

This whole thing reminded me so much of the movie Idiocracy.

I've seen it about 20 times, highly recommended.

No feeling, no pain, no thinking ability, let alone rational thinking.

Man as a lazy sack of shit and piss with bones and blood, looking for quick fixes, that's it, the future.

Are we really going to live this way? Because the proof is already alive in all of us.

Actions speak louder than words.

My blood is boiling, old wounds are reopening.

When am I going to learn?

Damn, I'm good enough, I gave it my all, I communicated clearly and emotionally.

And sometimes that's just not good enough, and I have to accept it.

Maybe the other person shouldn't be covering their own gunshot wounds with bandages. Experiencing their own deepest pain,

feeling through that darkest night of the soul.

That someone then chooses a quick fix over me, or ghosts me on WhatsApp, even though we ALL deserve better, is just the way it is.

The fact that unborn, beautiful situations don't arise then hurts.

And I will embrace that new kind of pain again and endure it,

until I get used to it again,

and can face myself again,

with desires of pain.