Mijn lekkerste kinks van het leven

Click here for the English version!

Wat zijn jouw ‘kinks’ van het leven? Waar kan jij intens van genieten zonder de afwijzing van buitenaf of van jezelf? Wat brengt jou écht pure euforie, het ware gevoel van gelukkig zijn?

Zonder een discussie te winnen, de wedstrijd om gelijkheid die alleen verliezers kent. Ik kan intens genieten om alles en iedereen om mij heen in stilte te observeren, patronen en obscure symboliek te herkennen. Gouden geheimen in ratio, in klaar daglicht voor iedereen en alles zichtbaar. Klaar om ontdekt te worden, herkend, erkend door alleen mijn zintuigen tot het volste recht toe te passen. Het pijnlijke gif van mens, dier en natuur toe te laten om de ervaring van het leven te ontdekken, voor mezelf, voor mijn eigen perceptie van de achtbaan wat het leven heet, en voor niemand anders.

Als ik met mijn kinderen, langs de kinderboerderij ga, aai ik alle dieren in m’n fantasie. De gedachte alleen al om hun zachte vacht door mijn vingers te laten glijden, brengt mij al een warm en zacht gevoel van binnen waar ik stiekem in stilte zo intens van kan genieten. Dat ik kan zien dat ze het écht waarderen, de herkenning van pure, natuurlijke en onschuldige liefde. De natuur in alle elementen en seizoenen te herkennen, vol in bloei, groei, of in staat van ontbinding, wat toch weer zorgt voor nieuw leven. De zachtheid van mos en alle soorten flora en fauna te bekijken en mijn gedachtes te kietelen, mezelf het gevoel te geven dat ik leef en besta in deze rare realiteit. Ik hoef geen bomen te knuffelen om die universele liefde te voelen.

Zó intens dankbaar ben ik, dat ik in mijn jeugdige jaren in heel wat bossen heb doorgebracht, om samen met mijn opa dassen hollen op te sporen en kundige kennis op te mogen doen hoe je alle dieren op kon sporen aan de hand van uitwerpselen etc.Wat een kink, om die kennis te vergaren en dat nu aan mijn eigen kinderen mag doorgeven. Muziek en dans vormen een groot deel aan passie van mijn leven. Ik sta er mee op en ga ermee naar bed. Voor iedere emotie, gevoel en/of situatie heb ik wel weer een liedje of een playlist klaarstaan om mijn dagen door te komen. Doordat ik kleuren kan zien bij het horen van tonen en woorden kom ik écht tot leven, kan ik meer van ieder moment van de dag genieten in plaats van langzaam in stilte weg te dromen.Of gewoon een doos chocolade roomsoesjes in 3 minuten verorberen, gewoon, omdat het lekker is en dat het kan, nou én, so what. Kropsla alleen gaat mijn leven op dit moment niet beter maken. Laat dat nou één van mijn aller lekkerste kinks van het leven zijn, weet je dat ook weer.

Waarom vertel ik dit toch allemaal? Mijn eerlijkheid zou nog wel eens mijn dood kunnen worden.. Althans, dat is de afwijzing van mezelf en van mijn omgeving die me er weer herhaaldelijk op kunnen wijzen als ik wéér voor de zoveelste keer mijn gedachten uitspreek omdat ik me eindelijk veilig genoeg voel om zo open te zijn.

De zachtheid die ik voor mezelf van binnen wel toe mag laten maar niet aan de buitenwereld kan of mag laten zien, intense angst, voor iemand die weer over mijn grenzen zal trampelen en m’n vertrouwen weer zal schaden. Je móet niet zo onzeker zijn, hoor ik dan voor de zoveelste keer. Nou lieverd, mijn hele leven moet ik mij al aanpassen, braaf zijn en luisteren. Het mag ook eens mijn tijd zijn om te spreken. Zonder een direct gevoel van afwijzing. Ik ben geboren met Indonesisch bloed, Surinaamse cultuur en Nederlandse tradities, een bijna dodelijke combinatie. Als je geen idee hebt waar ik het over heb, laat ik dan even een ”klein” beeld schetsen hiervan: Op de dag dat ik ter wereld kwam werd ik lelijk genoemd, in de hoop dat ik zou uitgroeien tot een knappe vrouw. Dat is nou eenmaal een gebruik binnen de Surinaamse cultuur. De ironie, want de rest van mijn leven dacht ik dat ik daadwerkelijk lelijk was. Net zoals iedere andere indo ben ik ook opgegroeid met het fenomeen Indisch zwijgen.Laat vooral niet weten hoe je je voelt, zit niet te kniezen want er is zóveel om dankbaar voor te zijn, wat ook zeker een kern van waarheid bezit. Maar het mag toch wel samen gedeeld worden, we hoeven er toch niet alleen onder te lijden? Jarenlang heb ik onderdrukt seksueel te zijn misbruikt, het gemis van mijn ouders toen ik ze het meest nodig had, dat ik eigenlijk het liefst een einde aan mijn miserable leventje wou maken.Ik wil niet meer terug denken aan de tijden dat ik mezelf iedere nacht stil in slaap moest huilen omdat ik er geen snars van snapte. Dat ik vanaf klein kind af aan heel veel situaties al gedroomd had en het dagelijkse leven voor mij als een dejavu aan voelde. Dat er overleden familieleden aan mijn bed stonden om me eraan te herinneren dat er meer is na de dood. Dat ik door de lucht kon zweven en alles van een remote view kon bekijken, ook al leefde mijn vader ver weg in Amerika. Nu ik “groot” ben, besef ik maar al te goed de beschermende bedoelingen van mijn bezorgde moeder.

Het niet-verder-dan-het-einde-van-de-straat mentaliteit, zodat ik dicht in de buurt zou zijn, maar daardoor klom ik gewoon stiekem uit mijn raam om de wereld zelf te ontdekken.Of fietste ik met mijn vrienden/vriendinnen naar visvijvers om te gaan vissen, stiekem te roken, gek te doen en weet ik veel wat en waar, zonder telefoon, zonder postduiven, zonder rook signalen, en mocht ik ervaren wat totale vrijheid eigenlijk was. Dat ik daarna weer voor een aantal weken een preek aan tafel kreeg nam ik maar al te graag voor lief.Dat rebelse gaf me meer vrijheid dan wat dan ook. En als ik dan weer voor de zoveelste keer huisarrest kreeg bevond ik me achter m’n computertje, waar ik in de online wereld kon verdwijnen als Oblivion/ Beloved Kitten of Cherrynies. Een wereld waarin ik meer dan geaccepteerd werd, waar online gaming, photoshop, msn, vampirefreaks, cu2, html, pixel-art alles was waar ik mijn hart volledig op kon storten. Ik was goed in wat ik deed, zonder daar een afwijzing voor te krijgen maar juist erkenning en waardering. 10 kudos voor mij, yay! Als ik dan eenmaal buiten was op de befaamde skateparkjes/hallen, zwembaden, buiten in de afgelegen paadjes en tussen de struiken, kon ik weer een prachtig masker opzetten want zelfs mijn allerbeste vriendjes en vriendinnetjes hadden geen idee dat ik in de tussentijd suïcidale gedachtes had, en twee keer een poging had gedaan maar ik had de moed niet. Ik had wel de moed om als een elf op een roze maandag door het dorp te huppelen om mensen erop te wijzen dat iedereen geëerd moest worden ondanks hun seksuele geaardheid, dat dan weer wel. Ironisch he? Ik ben zelf niet gemaakt voor het moederschap, ondanks het feit ik het heerlijk vind met mijn kinderen. Hetgeen wat ik dan ook allemaal niet heb meegekregen, geeft me de moed om mijn eigen kinderen wel te laten zien wat ik heb gemist en hopelijk hen die erkenning en waardering wel mag geven. Ga alsjeblieft als je “groot” bent de wereld rondreizen en van het leven genieten, doe vooral wat JIJ graag wilt. Nee, je hoeft niet mee te doen met de rest van de wereld om een bepaald ideaal beeld te schetsen, kinderen te baren, te trouwen, een groot huis en top carrière te hebben, alles van wat perfectie in zou moeten houden, want we rennen weg van de ervaring en het genot van het leven zelf.

Het lijkt wel een trend en een heksenjacht tegenwoordig om onschuldige vrouwen te veroveren, die hun hart willen openstellen, die in staat zijn om alles onvoorwaardelijk te blijven geven, het minimale te nemen, alleen voor een minuscuul beetje erkenning. Ja, ik gebruik wel eens een filter op mijn gezicht want ik heb geen idee meer of ik nog wel mooi genoeg ben in deze wereld van ideale perfectie en mijn verleden. Lach me uit, beoordeel me, druk me finaal de grond in. Het is vallen en opstaan, leren en ervaren en ik gun mezelf daar alle tijd in, nu ik eindelijk de tijd en de realisatie heb dat perfectie gewoonweg niet bestaat. Ik hoef me voor niemand te verantwoorden behalve mijn kinderen en de prioriteiten die daarbij komen kijken, waaronder mezelf. Ik weet wat de waarheid is, en ik deel die graag, zodat anderen hopelijk een ander perspectief mogen ervaren, wat woorden kunnen betekenen. Toch wil ik wél van het “brave-meisje” syndroom af. Hoe stel ik die grens dan voor mezelf, om de balans van hard en zacht in zijn totaliteit te omarmen? Misschien dan eens een keer niet eerlijk zijn? Maar het siert je, hoor ik dan toch weer.Ja, What the actual F.. Ik mag dan wel een echte sensuele vrouw zijn, niemand pakt mijn vurige assertieve mannelijke kant af. Ik mag dan wel klein en tenger zijn, dat weerhoudt me er niet van om je met huid en haar op te vreten als je dacht dat je ongezien m’n gevoelens onbeantwoord kan laten. Geloof mij, dat ik niet bang ben om een respectvol gevecht met je aan te gaan,en mijn woorden van eerlijkheid je hoogstwaarschijnlijk meer pijn kunnen aanrichten dan dat mijn kleine vuisten zouden kunnen doen.

Alhoewel ik steeds meer toe kan geven aan het geluk, dan de wedstrijd te winnen om gelijk te hebben, kan ik ook veel sneller in stilte weglopen.

Verder gaan met waar ik al mee bezig was, de studie van het leven te volgen, luisteren naar mijn hart, het navolgen van mijn dromen, het inspireren van mijn kinderen en de mensen om mij heen.

Gaan, staan en doen wat mij geluk brengt. “Gewoon” in stilte niets bijzonders te zijn. Want lekker boeiend wat de mening van iedereen om je heen eigenlijk is.

Jij bent zelf de sleutel en het laatste puzzelstukje van het verhaal, het slot van je lot.

Want ga vooral zelf op zoek, wat jouw kinks zijn, waar raak jij opgewonden van, wat brengt jou nou écht geluk?

Ga niet doelloos 100 boeken lezen over 1 onderwerp of 1 filosofie, om een bepaalde visie of perceptie te herkennen, alleen om erbij te horen in de grote “ik-doe-alles-om-erbij-te-horen-show”.

Herken, en erken je gevoel. Voel je je gehaat? Kies de kant van de liefde.. ga verder in vergiffenis en vriendelijkheid.

Voel je angst? Kies de kant van je verlangen.. ga op zoek naar wat jou vreugde brengt.

Ervaar je pijn? Kies de kant van plezier.. Dans en zing, thuis in je veilige haven of gewoon publiekelijk op straat.

Ervaar je depressieve gedachtes? Kies de kant van opgetogenheid, wees trots op wat je wél al weet, wél al hebt bereikt, hoe minuscuul klein het ook mag zijn. Wees bereid jezelf niet af te keuren maar te erkennen in iedere polariteit en wees die alchemist van het leven, dat is het geheim, om lood in goud te veranderen.

Doe er je voordeel mee. Het leven is te kort om je zorgen te maken, om verdrietig te zijn.

En luister vooral niet naar mij, nogmaals, ga zelf op onderzoek uit.

Ieder heeft zijn/haar eigen leer proces, de één een langere reis dan de ander.

Je mag zo lang mogelijk rouwen, neem je tijd daarin maar vergeet niet dat je zelf al heel bent zelfs met die rouw, zelfs met verdriet, zelfs met pijn, want zonder die duisternis zal er geen licht aanwezig kunnen zijn. Zonder de diepte bestaat er geen mogelijkheid om er in te duiken.

Wees dan ook zuinig met jezelf, je gedachtes en gevoelens. Het wordt zo vaak tegen je gebruikt als je eens eerlijk wilt zijn. Ondanks dat er waarschijnlijk alleen maar goede bedoelingen achter zitten, en jij je eindelijk veilig genoeg voelt om dit te delen met alles en iedereen.

Lieverd, ik zeg dit tegen mezelf maar ook tegen jou, die dit leest.

Gun jezelf die erkenning van eerlijkheid. Gun jezelf die zachtheid.

Dans door je huis en de straten heen, op de meest belachelijke cheesy liedjes die je weer aan het lachen maken.

Als je er keihard om moet lachen omdat het je vrolijk maakt, laat iedereen lekker mee genieten. In plaats van alle somberheid en het leed van de wereld, het nieuws wat we lezen vanaf Facebook, aangezien dat als waarheid wordt vernomen. Ik lach en huil hier serieus om.

Gun jezelf dat moment van euforie om lekker eens schijt te hebben aan deze harde wereld waar we het gevoel hebben te moeten voldoen aan een ideaal plaatje of waar we constant braaf moeten zijn.

Waar iedereen eigenlijk geen idee heeft wat ze nou aan het doen zijn.

Waar de materiele wereld van designer tassen en weet ik veel, meer grip hebben op natuurlijk vloeiende, eerlijke gevoelens en emoties.

Hoe kan dit nou weer boven al het natuurlijke staan?

Welke universele wetmatigheid geeft aan dat eerlijkheid niet hoog in het vaandel hoort te staan?

Een tas gemaakt van een dood dier, die je eigenlijk het liefst levend zou willen aaien, om juist die pure onschuldige liefde weer te mogen ervaren.

Ik ga wel weer langs de kinderboerderij …

My tastiest kinks of life

What are your kinks in life?

What can you enjoy intensely without rejection from outside or yourself?

What truly brings you pure euphoria, the true feeling of happiness?

Without winning an argument, the competition for equality that only has losers.

I can intensely enjoy silently observing everything and everyone around me, recognizing patterns and obscure symbolism.

Golden secrets in reason, visible in broad daylight to everyone and everything.

Ready to be discovered, recognized, acknowledged by applying only my senses to their fullest potential.

Allowing the painful poisons of humans, animals, and nature to reveal the experience of life, for myself, for my own perception of the rollercoaster that is life, and for no one else. When I visit the petting zoo with my children, I imagine petting all the animals.

The mere thought of running their soft fur through my fingers brings a warm, soft feeling inside that I secretly and silently savor intensely. Seeing that they truly appreciate it, the recognition of pure, natural, and innocent love.

Recognizing nature in all its elements and seasons, in full bloom, growth, or decaying, which still creates new life.

Observing the softness of moss and all sorts of flora and fauna, and tickling my thoughts, making myself feel alive and existing in this strange reality.

I don't have to hug trees to feel that universal love.

I am so deeply grateful that I spent my youth in many forests, tracking badger dens with my grandfather and gaining expert knowledge on how to locate all kinds of animals based on droppings, etc. What a thrill to acquire that knowledge and now pass it on to my own children.

Music and dance are a large part of my life's passion.

I wake up with it and go to bed with it. For every emotion, feeling, and/or situation, I have a song or playlist ready to get me through my days.

Because I can see colors when I hear tones and words, I truly come alive and can savor every moment of the day more instead of slowly drifting off into silence. Or just devour a box of chocolate cream puffs in 3 minutes, just because it's delicious and I can, so what?

Lettuce alone isn't going to make my life better right now. Now, that just happens to be one of my most delicious kinks in life, you know. Why am I telling all this?

My honesty might very well be the death of me. At least, that's the rejection from myself and those around me, which can repeatedly remind me when I speak my mind for the umpteenth time because I finally feel safe enough to be so open.

The gentleness I'm allowed to allow myself inside but can't or aren't allowed to show to the outside world, intense fear of someone who will once again trample over my boundaries and betray my trust. "You shouldn't be so insecure," I hear again and again.

Well, darling, I've had to adapt, be good, and listen all my life.

It might be my time to speak up.

Without an immediate sense of rejection.

I was born with Indonesian blood, Surinamese culture, and Dutch traditions—a nearly lethal combination. If you have no idea what I'm talking about, let me give you a "little" picture:

On the day I was born, I was called ugly, in the hope that I would grow up to be a beautiful woman. That's just a custom within Surinamese culture.

The irony is, because for the rest of my life, I actually thought I was ugly.

Just like every other Indo, I also grew up with the phenomenon of "Indisch zwijgen" (Indonesian silence). Don't share how you feel, don't mope around because there's so much to be grateful for, which certainly has a grain of truth to it.

But surely it can be shared together? We don't have to suffer alone, do we?

For years, I suppressed the sexual abuse, the absence of my parents when I needed them most, the fact that I really wanted to end my miserable life. I don't want to think back to the times when I had to cry myself to sleep every night because I didn't understand a thing. That I'd dreamed of countless situations since I was a small child, and that daily life felt like deja vu.

That deceased relatives stood at my bedside to remind me that there's more after death.

That I could float through the air and see everything from a remote perspective, even though my father lived far away in America.

Now that I'm "grown up," I understand all too well the protective intentions of my worried mother.

The "no-further-than-the-end-of-the-street" mentality, so I'd be close by, but instead I'd simply sneak out my window to explore the world for myself. Or I'd cycle with my friends to fishing ponds, secretly smoke, act crazy, and who knows what, and where, without a phone, without carrier pigeons, without smoke signals, and experience what total freedom truly was. I was more than happy to accept that I'd be lectured again for a few weeks afterward. That rebellious spirit gave me more freedom than anything else.

And when I was grounded for the umpteenth time, I found myself at my computer, disappearing into the online world like Oblivion/Beloved Kitten or Cherrynies.

A world where I was more than accepted, where online gaming, Photoshop, MSN, vampire freaks, CU2, HTML, and pixel art were all things I could fully indulge in.

I was good at what I did, without receiving rejection, but rather recognition and appreciation. 10 kudos to me, yay! Once I was outside at the famous skate parks/halls, swimming pools, outside on the secluded paths and among the bushes, I could put on a beautiful front again, because even my very best friends had no idea that I had been having suicidal thoughts in the meantime, and had attempted suicide twice, but I didn't have the courage.

I did have the courage to skip through the village like an elf on a pink Monday, reminding people that everyone should be honored despite their sexual orientation, mind you. Ironic, isn't it?

I'm not cut out for motherhood myself, despite the fact that I love being with my children. The things I didn't experience give me the courage to show my own children what I missed and hopefully give them that recognition and appreciation.

Please, when you're "grown up," travel the world and enjoy life; above all, do what YOU want. No, you don't have to join the rest of the world in creating a certain ideal, having children, getting married, having a big house and a top career, all the things that are supposed to be perfection, because we run away from the experience and enjoyment of life itself.

It seems like a trend and a witch hunt these days to conquer innocent women who want to open their hearts, who are capable of giving everything unconditionally, taking the bare minimum, just for a tiny bit of recognition.

Yes, I sometimes use a filter on my face because I have no idea anymore if I'm beautiful enough in this world of ideal perfection and my past.

Laugh at me, judge me, utterly crush me.

It's trial and error, learning and experiencing, and I'm giving myself all the time in the world to do that, now that I finally have the time and the realization that perfection simply doesn't exist.

I don't have to answer to anyone except my children and the priorities that come with them, including myself.

I know what the truth is, and I'm happy to share it, so that others may hopefully experience a different perspective, what words can mean.

Yet, I do want to get rid of the "good girl" syndrome. How do I set that boundary for myself, to embrace the balance of hard and soft in its entirety?

Maybe I shouldn't be honest for once? But it's to your credit, I hear again. Yes, What the actual F... I may be a truly sensual woman, but no one can take away my fiery, assertive, masculine side. I may be small and slender, but that doesn't stop me from devouring you whole if you thought you could leave my feelings unrequited. Believe me, I'm not afraid to engage in a respectful fight with you, and my words of honesty could most likely hurt you more than my small fists could.

Although I can increasingly give in to happiness rather than win the race to be right, I can also walk away in silence much faster.

Continuing with what I was already doing: studying life, listening to my heart, pursuing my dreams, inspiring my children and the people around me.

Going, standing, and doing what brings me happiness. "Just" quietly being nothing special. Because it's fascinating what everyone around you thinks.

You are the key and the final piece of the puzzle, the lock to your destiny.

Because above all, go and find out for yourself what your kinks are, what excites you, what truly brings you happiness?

Don't aimlessly read 100 books on one subject or one philosophy, just to recognize a particular vision or perception, just to fit in with the big "I'll do anything to belong" show.

Recognize and acknowledge your feelings.

Do you feel hated? Choose the side of love... move forward in forgiveness and kindness.

Are you feeling fear? Choose the side of your desire... seek out what brings you joy.

Are you experiencing pain? Choose the side of joy... Dance and sing, at home in your safe haven or simply in public on the street.

Are you experiencing depressive thoughts? Choose the side of elation, be proud of what you already know, what you have already achieved, no matter how minuscule it may be. Be willing not to condemn yourself but to acknowledge yourself in every polarity and be that alchemist of life; that is the secret, to transforming lead into gold.

Take advantage of it. Life is too short to worry, to be sad.

And don't listen to me, again, do your own research.

Everyone has their own learning process, some have a longer journey than others.

You can grieve as long as possible, take your time, but don't forget that you are already whole, even with that grief, even with sadness, even with pain, because without that darkness, there can be no light. Without the depths, there is no way to delve into them.

So be gentle with yourself, your thoughts, and your feelings. They are so often used against you when you try to be honest. Even though there are probably only good intentions behind them, and you finally feel safe enough to share this with everyone and everything.

Darling, I say this to myself, but also to you, who are reading this.

Give yourself that recognition of honesty. Give yourself that gentleness.

Dance through your house and the streets to the most ridiculously cheesy songs that make you laugh.

If it makes you laugh out loud because it cheers you up, let everyone else enjoy it too. Instead of all the gloom and sorrow in the world, the news we read on Facebook, because it's perceived as truth. I seriously laugh and cry about this.

Give yourself that moment of euphoria to just give a damn about this harsh world where we feel like we have to conform to an ideal or constantly be good.

Where everyone has no idea what they're doing.

Where the material world of designer bags and whatnot has more control over naturally flowing, honest feelings and emotions.

How can this possibly be above all that's natural?

What universal law indicates that honesty shouldn't be held in high regard?

A bag made from a dead animal, the kind you'd really love to pet while still alive, just to experience that pure, innocent love again.

I'll go back to the petting zoo...