Passieve Pijn

Click here for the English Version!

Er is een constante passie om de aller diepste pijn te doortasten en terwijl ik dit schrijf kan ik weer genadeloos vergeten tranen over mijn wangen laten rollen.

Melancholisch als ik ben, heb ik daar ook totaal geen moeite mee.

Soms, oké niet soms maar vaak, vraag ik mij af waarom mensen van de daken schreeuwen dat ze niet bang zijn om risico´s te nemen, terwijl er in het dagelijkse speelveld wel altijd veilig gespeeld wordt.

Vastgeroest in een veilige comfort zone waar niks nieuws ervaren hoeft te worden.

Mijn generatie houdt vast aan een liefde die ooit zo zoet als honing was maar in de loop der jaren vergiftigd is geworden door wantrouwen, vergetelheid, niet goed genoeg zijn, meegaan met de nieuwe generaties want anders horen we er niet bij, aanpassen aan moraalridders die denken al het antwoord te weten maar niet écht durven te ervaren want wie weet loop je wel net die ene perfecte man/vrouw mis.

We zoeken in een liefdes partner wellicht te veel naar alles waar we zelf ook naar verlangen, zodat we direct begrepen worden maar daar ligt geen groei.Jouw eerste liefde voelt als de laatste, en jouw laatste liefde voelt als de eerste.

De eerste kus, een eerste aanraking, gedeelde liedjes met zoetsappige songteksten, stiekeme briefjes doorgeven in de klas, je vrienden en vriendinnen vragen om kalver liefde raad en de buitenwereld laten meegenieten van al het onschuldige die nog nooit verraad of werkelijke pijn heeft meegemaakt, wat een heerlijke tijd was dat he?

Konden we nog maar een keer teruggaan, om die pure allereerste liefde te ervaren, althans die drang voel ik zelf heel erg.

Ondanks het feit dat ik mezelf kan vinden in mijn solidariteit, is alleen ook maar alleen. In de hoop dat ik iemand vind die met mijn nukken zou kunnen leren omgaan blijf ik het ook proberen om me open te stellen, en ondanks mijn ontzettend grote gouden hart van glas, probeer ik ook om dit verwachtingloos aan te pakken.Maar hoe kan ik open en eerlijk zijn als de ander dan weer geen idee heeft wat hij wilt, het wel prima vindt zoals het is in zijn veilige haven?

Er is altijd een kans dat iemand gevoelens of verliefd kan worden op een ander persoon.

De ironie van in het moment leven in combinatie met “yoloing through life” zonder consequenties. Ik weet dat ik alles heb gegeven om mijn toenmalige huwelijk te redden, door jarenlang te wachten op een kans van waardering.

En natuurlijk, hebben we ook hartstikke mooie momenten beleefd maar in werkelijkheid, waren we waarschijnlijk veel te jong om daadwerkelijk te beseffen wat we eigenlijk zoeken in een potentiële levens partner.

Daar ben ik dankbaar voor, alle momenten, de kinderen die in liefde zijn gedragen en geboren, ondanks het feit dat ik geen kinderwens had en hij wel en dat het van mij werd verwacht vanuit een geconditioneerde opvoeding.

Als moeder zijnde heb ik nou eenmaal prioriteiten en blijkbaar moralen waar ik mij aan moet houden. Laat vooral niet zien dat je enige verlangens hebt want oei, oei, oei….

Maar klaarblijkelijk hebben we al een oordeel klaar, voor deze generatie moeders, die er alles eraan doen om te werken, een warme en voedzame maaltijd op tafel te toveren, onze emoties in check moeten houden, alle nodige oudergesprekken aan te gaan, sport en spel activiteiten bij te benen, roeien met de riemen die we hebben en ook nog eens lief te moeten zijn voor onszelf zonder een dag vrij of vakantie.

It takes a village to raise a child, nou waar is die stad dan?

Waar zijn al die instanties en instellingen als we overal zelf achter de feiten moeten lopen?

Daar waar we constant van het kastje naar de muur worden gesleurd?

Daar waar wij ons hoogstwaarschijnlijk niet eens veilig voelen, alleen in ons appartement/woning? Waar zijn die buddy systemen die ons helpen?

Hoe kan een regering of zelfs land van ons verwachten dat we dit allemaal alleen gaan doen?

We hebben het hier over de allerliefste en zorgzaamste moeders die zelf heel goed weten en hebben ervaren hoe het niet moet, hoelang we alleen aan de keukentafel hebben moeten zitten om ons bordje leeg te eten, om geen emoties te tonen, om 10-en te halen op school volgens verwachting, om vooral niet te delen wat je eigenlijk echt wilt worden als je groot bent want daar verdien je toch geen geld mee schat.

Waar is de realiteit als we elkaar niet helpen.Het is toch samen, niet alleen?

Ik raak gefrustreerd en heb een aangeleerde vorm van afasie waarin de waarheid totaal niet overeenkomt met de realiteit.

Hoe willen we aan al die verwachtingen kunnen voldoen?

Als wij er weer op aangekeken worden als een logopedie afspraak vergeten wordt want ik heb de afgelopen 6 dagen eigenlijk maar 5 uur slaap gehad in zijn totaliteit, de herfstvakantie staat weer voor de deur en willen we erop uit met onze lieftallige kroost.

Laat ik dan ook nog niet eens opbrengen dat mijn mentale weerstand even op 0 staat door traumatische ervaringen waar ik al tig keer overweldigende therapieën voor heb gehad en mijn hormonen in totale disbalans zijn door alle verwachtingen.

We doen al alles alleen, welk stuk mogen we nou eens samen in eerlijkheid delen?

Ja jongens, ik ben fucking moe als ik het even zo eerlijk mag zeggen en met mij alle alleenstaande moeders van Nederland.

Want de hulp die ik vraag aan de overheid wordt weer voor de zoveelste keer met 6 weken verlengd in afwachting voor het feit dat je toch al alles bezit wat je nodig hebt?

Klopt, jullie hebben ook helemaal gelijk. Ik kan als geen ander zuinig en met het minimale leven. Gewoon met een ‘modaal’ inkomen maar een extraatje af en toe zou wel fijn zijn om ook de leukste dingen mogen te ervaren.

Ik ben de laatste die mijn werk zou opgeven voor ondersteuning, hulp zou vragen, laat staan aanvaarden, en alles wat we bezitten heb ik ontzettend hard voor gewerkt, meestal zonder waardering maar wel met afgunst.

Want het leven gaat door, en iedereen heeft zijn of haar verantwoordelijkheden en vormen van prioriteiten.

In de tussentijd vragen we ons af waar het misgaat, worden er oorlogen gevoerd waar we niks van afweten en hopen we op vrede, gelijkheid en saamhorigheid.Ik mis iets, ik volg het niet meer, want als ik buiten loop met mijn kinderen valt hier totaal niks van te zien en is de hulp zo ver weg te zoeken.

Terwijl wij niet eens oorlog hebben maar wel constante discussies en misvattingen over het ideale bestaan van de bevolking, als je maar een fatbike hebt met bluetooth speaker dan mag je jezelf rijk prijzen, I guess….

Er bestaat bij mij geen angst meer om de potentie van liefde te ervaren en wederom te verliezen, om geen risico te nemen, om achter te blijven met spijt, dat ik niet direct heb durven zeggen wat ik daadwerkelijk voelde voor iemand. Emoties en gevoelens die dieper gaan dan de kern van het aardoppervlak en teruggekaatst worden naar mijn dromen. Daar waar ik in de ochtend nog even 10 minuutjes door wil blijven dromen, heel even maar…

Daar, zit bij mij de kwetsbaarheid, om de waarheid te durven delen.

Wacht niet tot je op je sterfbed ligt om écht te zeggen waar je spijt van had, van wie je eigenlijk stiekem gehouden hebt, dat het zwaar was.

Vertel het nu, nu iedere seconde een kans betreft.

Vertel je ex geliefde dat je wel degelijk van ze hebt gehouden en dat je het spijtig vind hoe het is gelopen.

Vertel je broers/zussen dat je van ze houdt en dat jullie de toekomst samen aangaan of in vrede ieder zijn proces laat volgen.

Vertel jezelf hoe trots je bent, op alles en iedereen die daar aan heeft bijgedragen.

Vertel je vader en je moeder dat je van ze houdt, dat ze niet meer sterk hoeven te zijn, bedank ze voor hetgeen wat ze wel én niet hebben gegeven. Besef dat je moeder je met liefde heeft gedragen en dat jij de kans mag benutten om wél het beste uit je leven mag halen. We kibbelen over van alles en nog wat, terwijl de wereld in delen wordt verscheurd door genocide, haat, mensenhandel, en de meest vreselijkste ondenkbare dingen.

Laten we dan bij het begin beginnen en de nieuwe generaties zien hoe het wél kan.

Laten we het samen doen, en niet alleen. Laten we elkaar een veilig gevoel geven, elkaars onzekerheden weghalen, elkaar complimenteren, ieder zijn/haar in zijn waarde laten.

Laat ik beginnen, bij het begin, en nu tegen jou zeggen dat ik je zie, mismaakt en volmaakt, in het alles en niets te zijn, met gemiste kansen en nieuwe beginnen.

Ik ben trots op je, hoever je bent gekomen met alles wat je wel en niet hebt doorstaan.

En ik zal je zo blijven zien, wat je ook denkt, je bent in mijn ogen precies perfect genoeg.

Passive Passion

There's a constant passion to penetrate the deepest pain, and as I write this, I can let forgotten tears roll down my cheeks again.

Melancholic as I am, I don't mind that at all.

Sometimes, okay, not sometimes, but often, I wonder why people shout from the rooftops that they're not afraid to take risks, while in the daily playground, everyone always plays it safe.

Stuck in a safe comfort zone where nothing new needs to be experienced.

My generation clings to a love that was once as sweet as honey but has been poisoned over the years by mistrust, forgetfulness, not being good enough, going along with the new generations because otherwise we don't belong, conforming to moralists who think they already know the answer but don't dare to truly experience it because who knows, you might just miss that one perfect man/woman.

We might look too much for everything we ourselves desire in a romantic partner, so we're immediately understood, but there's no growth there. Your first love feels like your last, and your last love feels like your first.

That first kiss, a first touch, shared songs with saccharine lyrics, secretly passing notes in class, asking your friends for advice on puppy love, and letting the outside world enjoy all that innocence that has never experienced betrayal or real pain—what a wonderful time that was, wasn't it?

If only we could go back one more time, to experience that pure, first love—at least, I feel that urge very strongly.

Despite the fact that I can identify with my solidarity, being alone is also lonely. Hoping to find someone who can learn to deal with my quirks, I keep trying to open up, and despite my incredibly large, golden heart of glass, I also try to approach this without expectations. But how can I be open and honest when the other person has no idea what they want, and is perfectly content with things as they are in their safe haven?

There's always a chance that someone can develop feelings or fall in love with someone else.

The irony of living in the moment combined with "yoloing through life" without consequences. I know I gave everything to save my then-marriage by waiting for years for a chance to be appreciated.

And of course, we also shared some wonderful moments, but in reality, we were probably far too young to truly understand what we're actually looking for in a potential life partner.

I am grateful for that, all the moments, the children who were carried and born in love, despite the fact that I had no desire to have children and he did, and that it was expected of me based on a conditioned upbringing.

As a mother, I simply have priorities and apparently morals I have to adhere to. Don't show any desires because, oh dear, oh dear...

But apparently, we've already judged this generation of mothers, who do everything they can to work, put a warm and nutritious meal on the table, keep our emotions in check, attend all the necessary parent-teacher conferences, keep up with sports and games, make the best of what we have, and still have to be kind to ourselves without a day off or vacation.

It takes a village to raise a child, so where is that town?

Where are all those agencies and institutions if we have to keep track of everything ourselves?

Where we're constantly being dragged from pillar to post?

Where we most likely don't even feel safe, alone in our apartment/house? Where are those buddy systems that help us?

How can a government, or even a country, expect us to do all this alone?

We're talking about the sweetest and most caring mothers who know and have experienced firsthand how not to do things, how long we had to sit alone at the kitchen table to finish our plates, how not to show emotion, how to get A's in school as expected, and especially how not to share what we really want to be when we grow up because, honey, that's not how we make any money.

Where is reality if we don't help each other? It's together, not alone, isn't it?

I get frustrated and have a learned form of aphasia where truth doesn't correspond to reality at all.

How are we supposed to meet all these expectations?

If we're being criticized again for forgetting a speech therapy appointment because I've only had a total of 5 hours of sleep in the past six days, fall break is just around the corner, and we want to go out with our beloved offspring. And let me not even mention that my mental resilience is at zero due to traumatic experiences for which I've already undergone overwhelming therapies countless times, and my hormones are completely out of balance due to all the expectations.

We already do everything on our own, so which part can we honestly share?

Yes, guys, I'm fucking tired, if I may be honest, and so are all the single mothers in the Netherlands.

Because the help I ask the government for is being extended for the umpteenth time by six weeks, just to be cleared off, because you already have everything you need, right?

That's right, you're absolutely right. I can live frugally and on the bare minimum like no other. Just on a "moderate" income, but a little extra every now and then would be nice to be able to experience the best things too.

I'm the last person who would give up my job for support, ask for help, let alone accept it, and everything we have, I've worked incredibly hard for, usually without appreciation, but with envy.

Because life goes on, and everyone has their own responsibilities and priorities.

In the meantime, we wonder what's going wrong, wars are being waged that we know nothing about, and we hope for peace, equality, and solidarity. I'm missing something, I'm no longer following, because when I walk outside with my children, there's absolutely nothing to see, and help is so far away.

While we don't even have a war, but we do have constant discussions and misconceptions about the ideal life of the population. If you only have a fat bike with a Bluetooth speaker, you can consider yourself lucky, I guess...

I'm no longer afraid of experiencing the potential of love and losing it again, of not taking risks, of being left with regret for not having the courage to say what I truly felt for someone. Emotions and feelings that go deeper than the earth's surface and are reflected back into my dreams. Where I want to keep dreaming for another 10 minutes in the morning, just for a moment...

That's where my vulnerability lies, to dare to share the truth.

Don't wait until you're on your deathbed to truly say what you regretted, who you secretly loved, that it was hard.

Say it now, now that every second is an opportunity.

Tell your ex-lover that you did love them and that you regret how things turned out.

Tell your siblings that you love them and that you'll face your future together or let each of you work through their journeys in peace.

Tell yourself how proud you are of everything and everyone who contributed to that.

Tell your father and mother that you love them, that they don't have to be strong anymore, thank them for everything they did and didn't give. Realize that your mother carried you with love and that you can seize the opportunity to make the most of your life. We argue about everything and nothing, while the world is torn apart by genocide, hatred, human trafficking, and the most horrible unthinkable things.

Let's start at the beginning and show the new generations how it can be done.

Let's do it together, not alone. Let's make each other feel safe, remove each other's insecurities, compliment each other, and respect each other for who we are.

Let me start at the beginning and tell you now that I see you, deformed and perfect, in your everything and nothingness, with missed opportunities and new beginnings.

I'm proud of you, how far you've come with everything you've endured and not endured.

And I will continue to see you that way, no matter what you think, you are, in my eyes, just perfect enough.