Lust, liefde en manipulatie – Tragische liefdes legendes

Click here for the English Version

We kennen allemaal wel de hopeloze tragische legendes, verhalen en mythes, over ware, verloren en onbestemde liefde.

Zoals Orpheus & Eurydice, hij werd verliefd op een nymph. Op hun huwelijks dag lagen er overal slangen in het gras verspreid.

Zij overleed door de beten van deze giftige slangen.

Al smekend aan de voeten van Hades, om zijn geliefde bij hem terug te brengen.

Met één voorwaarde stemde hij toe, om nooit meer terug te kijken.

Maar.. op de terugweg toen Orpheus, Eurydice bijna naar het oppervlakte had gehaald, keek hij toch nog één keer om.. en werd direct terug gestuurd naar het land van oneindigheid.

Alcyone & Ceyx, het perfecte paar, hielden intens en diep van elkaar.

Alle goden en stervelingen bewonderde hen voor hun eerlijke en krachtige liefde.

Veel te veel in hun hoofd, verblind door de liefde, noemden zij zichzelf Zeus & Hera.

Niet wetende dat zij de namen van de grootste goden bespotten.

Zij werden gestraft, met een bliksemschicht, waardoor Alcyone ten onder ging met zijn schip.

Zij smeekte en bad voor zijn veilige terugkeer, tevergeefs.. want zijn levenloze lichaam werd aan het land terug gevonden.

Uit wanhoop en verdriet, verdronk ze zichzelf in de dieptes van de zee.

Zeus veranderden hen beiden uit medelijden in ijsvogelkrabben, om eieren te leggen op het droge land.

Zo zijn er nog wel een paar… Pyramus & Thisbe, Odin & Freya, Hades & Persephone, Romeo & Julia, Poseidon & Amphirite, Ceasar & Cleopatra…

Wat maakt het toch, dat ieder keer die ware en diepe liefde, tot een tragisch einde word gebracht?

Zijn wij stervelingen, en tevens de goden, verblind door wanhoop, lust en liefde?

Kunnen we allemaal niet tevreden zijn met onze eenzaamheid, vrienden maken met onze schaduwen, accepteren dat soms onze ego’s de overhand kunnen nemen en dat allemaal erkennen in stilte, of toch maar in frustratie, woede en verdriet?

Liever alleen, of toch samen?

Verantwoordelijk, logisch en flexibel blijven denken.

Een bepaalde acceptatie creëren, in juist, het niet zeker te weten, samen met de onzekerheid die je daardoor hebt.

Of vergelijk je jezelf in een ongunstige zin met gedefinieerde patronen, probeer je iedereen ervan te overtuigen dat je zeker bent en ben je te star in je eigen overtuigingen?

Als we ons individueel denk proces gaan volgen, alle perspectieven gaan onderzoeken, ware kennis vergaren door te rationaliseren, kom je wellicht op een antwoord.

De realisatie, het reconstrueren van ervaringen, om de mogelijkheid van de waarheid te realiseren.

Ik ben zelf van mening, dat met kalmte en geduld, het mogelijk is om tot die realisatie te komen.

Nee, het is niet altijd ware liefde, vaak is het de overweldigende lust, een illusie van wat het ooit had kunnen zijn waar je graag aan vast wilt blijven houden.

Mentale manipulatie van jezelf, soms door toe dan van een ander.

Maar wanneer is het dan manipulatie?

Wanneer je op voorhand weet dat je iets écht niet wilt toelaten, wanneer het daadwerkelijk wel pijn doet, je niet gezien en gehoord wordt omdat een ander misschien nog helemaal niet genoeg emotioneel ontwikkeld is, bepaalde inzichten nog niet kan begrijpen omdat jij daar wel al doorheen bent gegaan, waarschijnlijk met harde slag en stoot, soms wel letterlijk.

Nadat ikzelf uit een turbulente en huiselijk gewelddadige relatie kwam, ben ik zelf wel tot die realisatie gekomen. Iemand die echt van je houdt, laat je in liefde los, zodat je die pijn kan verwerken, probeert geen blokkade te zijn voor zijn/haar kans op een nieuwe liefde, om ieder zijn proces te laten ondergaan.

Ik daarin tegen, werd dagelijks gestalked, dag en nacht achtervolgd.

Veranderde van baan, van woonlocatie, maar zelfs dat mocht niet baten.

Ik werd opgewacht, aan het einde van mijn dienst, om vervolgens naar een autobaan meegesleept te worden en voor de auto’s te worden gesmeten.

Met geen enkele mogelijkheid mocht ik verdergaan, dan maar de dood in worden gejaagd. Gelukkig had ik de kracht, om te ontkomen en zo hard mogelijk weg te rennen en niet meer om te kijken.

En er waren godzijdank een paar getuigen die het hebben zien gebeuren..

Zelfs tijdens de relatie, had het licht in mijn ogen en de ware liefde in mijn hart geen bestaansrecht.

Hoeveel geld ik ook afstond, drank en drugs die ik verzorgde, de liefde en lust opwekte, het was nooit genoeg, ik was nooit genoeg.

En toch.. na talloze doodsbedreigingen, letterlijk weg rennen om vervolgens toch gesnapt te worden en hardere klappen ervoor terug kreeg omdat ik ongehoorzaam was, het geweld, slapen op de koude vloer in de gang, de eenzaamheid, de vernederingen,

de emotionele manipulatie, bleef ik.

Ik bleef vasthouden aan die illusie, op het moment wanneer hij weer de juiste woorden fluisterden, me beloofde dat het goed zou komen en er stabiliteit zou worden gecreëerd.

Totaal bevangen, door onzekerheid en twijfel, want ik zou toch nooit een andere man kunnen krijgen, je bent lelijk, je bent te arrogant, je bent te dun, je hebt geen kont, je hebt en bent dit en dat niet….

En dat was voor mij op dat moment de waarheid.

Uiteindelijk ben ik blij met al deze ervaringen, want het heeft me gevormd tot de persoon die ik vandaag ben.

De realisatie, dat ik toch écht wel een mooi persoon ben, van binnen en buiten.

Ik probeerde hem te helpen, vanuit de goedheid van mijn hart van glas, die iedere keer weer gelijmd moest worden na elke letterlijke klap.

Maar iemand die niet geholpen wilt worden en zó in zijn ego leeft, kan je niet helpen.

Je kan de weg wijzen, de grotere persoon zijn in het spel, en in stilte, met liefde voor jezelf, weggaan.

Jarenlang heb ik in angst geleefd, om hem weer tegen te komen, wat hij zou zeggen of doen.

Dat er weer een poging tot moord werd gepleegd.

Dat er leugens werden verspreid, over iemand die ik totaal niet zou zijn.

Naderhand dacht ik..

nee f*ck dat! Ik kan van me afslaan, ik kan om hulp roepen, de politie bellen en mocht het toch zo zijn, dan is het mijn tijd om te gaan.

De realisatie, van de waarheid, met een reflectie naar mezelf.

Want wat had ik graag die ware liefde willen ervaren.

Niet zoals mijn moeder zei, dat liefde nou eenmaal pijn doet,dat ik in stilte die pijn moet ervaren, het niet mag laten zien als ik door die pijn heenga, dat ik, ondanks de pijn, van de mensen moest houden die me die pijn hadden aangedaan.

Of zoals ik heb geleerd van mijn vader, om te leven zonder liefde,om te stoppen met te verwachten dat iemand werkelijk aan je zijde zou blijven,om maar te doen alsof je geen pijn hebt wanneer iemand wegloopt.

Hadden ze mij maar wat anders geleerd, want hoe wist ik dan het verschil tussen liefde en pijn?

Die ware, onvoorwaardelijke liefde die blijkbaar alleen in ontelbare sprookjes, legendes, mythes en verhalen voorkomen.

Ik ben niet meer bang. Oh hell no. Laat ze maar bang zijn voor mij, met mijn onvoorwaardelijke liefde die ik te bieden heb, zonder manipulatie, wel met ervaring, zelfrealisatie en reflectie.

Laat ze maar bang zijn, voor de karmische spiegel die ik laat zien, de spiegel van mijn hart, met pure en zorgzame intenties.

Want niet iedereen is een slecht persoon, vertrouwen en loyaliteit bestaan nog.

Laat het dan maar een nachtmerrie zijn, als ik het nog steeds niet geleerd heb.

Ware liefde is namelijk geven en nemen, lust en liefde, in voor en tegenspoed.

Het vergt kalmte, geduld en wilskracht van beiden personen.

Geen pijn, geen ongehoorzaamheid, geen obsessie, geen illusie.

En ooit, op een dag, komt dat wel weer…

Ik ben nooit hier op aarde gekomen om iemand te pijnigen

maar wel om te laten zien,

hoe je jezelf geen pijn kan doen.

Lust, Love and Manipulation – Tragic Love Legends

We all know the hopelessly tragic legends, stories, and myths about true, lost, and undetermined love.

Like Orpheus and Eurydice, he fell in love with a nymph.

On their wedding day, snakes lay strewn across the grass.

She died from the bites of these venomous snakes.

Pleading at Hades' feet, he begged to bring his beloved back to him.

He agreed on one condition: never to look back.

But... on the way back, when Orpheus had almost brought Eurydice to the surface, he looked back one last time... and was immediately sent back to the land of infinity.

Alcyone and Ceyx, the perfect couple, loved each other intensely and deeply.

All gods and mortals admired them for their honest and powerful love.

Far too preoccupied, blinded by love, they called themselves Zeus and Hera.

Unaware that they were mocking the names of the greatest gods.

They were punished with a thunderbolt, causing Alcyone to sink with his ship.

She begged and prayed for his safe return, but in vain... for his lifeless body was found on dry land.

Out of total despair and grief, she drowned herself in the depths of the sea.

In return, Out of pity, Zeus transformed them both into kingfisher crabs, to lay eggs on dry land.

There are a few more like that… Pyramus & Thisbe, Odin & Freya, Hades & Persephone, Romeo & Juliet, Poseidon & Amphirite, Caesar & Cleopatra…

What is it that makes true and deep love always come to a tragic end?

Are we mortals, and the gods too, blinded by despair, lust, and love?

Can't we all be content with our loneliness, make friends with our shadows, accept that sometimes our egos can get the best of us, and acknowledge all of this in silence, or perhaps only in frustration, anger, and sadness?

Would you rather be alone, or together?

Continue to think responsibly, logically, and flexibly.

Create a certain acceptance, precisely, of not knowing for sure, along with the uncertainty that comes with it.

Or do you compare yourself unfavorably to defined patterns, try to convince everyone that you are certain, and are too rigid in your own beliefs?

If we follow our individual thought processes, explore all perspectives, and gain true knowledge through rationalization, you might arrive at an answer.

The realization, the reconstruction of experiences, to realize the possibility of truth.

I personally believe that with calmness and patience, it is possible to reach that realization.

No, it's not always true love; often it's overwhelming lust, an illusion of what it once could have been that you want to cling to.

Mental manipulation of yourself, sometimes by someone else.

But when is it manipulation?

When you know in advance that you truly don't want to admit something, when it actually hurts,

you're not seen or heard because someone else might not be emotionally developed enough yet, or can't grasp certain insights because you've already gone through them, probably with hard knocks, sometimes literally.

After emerging from a turbulent and domestically abusive relationship, I came to that realization. Someone who truly loves you lets you go in love, so you can process the pain, doesn't try to block their chance at new love, and allows everyone to experience their own journey.

I, on the other hand, was stalked daily, followed day and night.

I changed jobs and residences, but even that was to no avail.

One day I was met at the end of my shift, only to be dragged onto a highway and thrown in front of speeding cars.

I was told there was no way I could continue, except to be chased to my death. Fortunately, I had the strength to escape, run away as fast as I could, and never look back.

And thank God, there were a few witnesses who witnessed it.

Even during the relationship, the light in my eyes and the true love in my heart had no right to exist.

No matter how much money I gave, the alcohol and drugs I provided, the love and lust I aroused, it was never enough, I was never enough.

And yet... after countless death threats, literally running away only to be caught and receiving even harder blows in return for disobeying, the violence, sleeping on the cold hallway floor, the loneliness, the humiliation, the emotional manipulation, I stayed.

I clung to that illusion, until the moment he whispered the right words again, promised me that everything would be alright and stability would be created.

Completely overcome by uncertainty and doubt, because I could never get another man, you're ugly, you're too arrogant, you're too thin, you have no ass, you don't have this and are not that... and sofort

And that was the truth for me at that moment.

Ultimately, I'm happy with all these experiences, because they've shaped me into the person I am today.

The realization that I truly am a beautiful person, inside and out.

I tried to help him, from the goodness of my glass heart, which had to be patched up again and again after every literal blow.

But you can't help someone who doesn't want to be helped and lives so much in their ego.

You can point the way, be the bigger person in the game, and quietly, with self-love, leave.

For years, I lived in fear of encountering him again, of what he would say or do.

That another attempted murder would be committed.

That lies would be spread about someone who wasn't me at all.

Afterward, I thought...

No, fuck that! I can fight back, I can cry for help, call the police, and if it does happen, then it's my time to go.The realization of the truth, with a reflection on myself.

Because how I would have loved to experience that true love.

Not like my mother said, that love simply hurts, that I must experience that pain in silence, that I mustn't show it when I'm going through it, that, despite the pain, I must love the people who caused me that pain.

Or like I learned from my father, to live without love, to stop expecting someone to truly stay by your side, to pretend you're not in pain when someone walks away.

If only they had taught me something different, because how would I know the difference between love and pain?

That true, unconditional love that apparently only appears in countless fairy tales, legends, myths, and stories.

I'm no longer afraid. Oh hell no. Let them be afraid of me, with the unconditional love I have to offer, without manipulation, but with experience, self-realization, and reflection.Let them be afraid of the karmic mirror I show them, the mirror of my heart, with pure and caring intentions.

Because not everyone is a bad person; trust and loyalty still exist.

Let it be a nightmare then, if I still haven't learned it.

True love is give and take, lust and love, for better or for worse.

It requires calmness, patience, and willpower from both parties.

No pain, no disobedience, no obsession, no illusion.

And someday, one day, it will come again…

I never came here on earth to hurt anyone,

but to show them,

how to not hurt yourself.