Hoofdstuk 4 - Stille wateren hebben diepe wonden

Click here for the English version

Mijn brein, keerde zich tegen mij.

Alle herinneringen die ik ooit had over mijn fijne kindertijd, mijn tienerjaren en daarna, waren als een witte waas voor mijn ogen.

Zelfs mijn sleutelbos kon ik met geen mogelijkheid ontcijferen en stond ik vaak letterlijk voor een gesloten deur.

Mijn brein, ooit mijn beste vriend.. werd mijn ergste vijand.

Waar ik in eerste instantie als de beste alles tot in de kleinste details kon onthouden, werkte als een videocamera met een oneindige geheugenkaart waarin ik alles op kon slaan tot en met de geur aan toe.

Totaal de weg kwijt, helemaal van het padje af, liep ik met mijn ziel onder mijn armen en kwam ik niet uit mijn woorden.

Hoe zou ik hier ´in godsnaam´ weer bovenop komen, als ik niet eens mijn pincode, telefoonnummer en geboortedatum kon onthouden?

Wie ben ik eigenlijk?!

Het was een uitermate harde klap in mijn gezicht en misschien wel de schop onder mijn kont die ik nodig had, een werkelijke wake-up call.

Jarenlang schoof ik alles onder de mat en kon ik, achter mijn versierde masker met een brede glimlach, mij verschuilen.

Niemand had in de gaten wat er in mij omging want ik was altijd vrolijk en kon alles met humor wegmoffelen.

Ik dacht dat ik iedereen zo wel te slim af kon zijn, en op die manier overkwam als een sterke vrouw, zoals mijn moeder, mijn oma en grootouders ook altijd hebben gedaan.

Er schuilt een té groot taboe kasteel over de sprookjeslanden van de mentale stoornissen, ziektes, ongemakken, hoe je het ook noemen wilt.

Maar ik ben alles behalve ziek, ik ben niet gestoord, misschien wel ongemakkelijk, in mijn eigen lichaam.

Mijn brein die afstand van me neemt, terwijl ik het juist allemaal zo goed wist.

Misschien was ik wel zo gewend aan de duisternis, wat ondertussen mijn veilige haven was geworden, de donkere en eenzame nachten die me in de nacht overspoelde en omhelsden, misschien vond ik de onmacht wel fijn, werden de onzekerheden en twijfels mijn waarheid, de stilte mijn schild, zodat niemand me ooit weer kon verlaten, bedonderen, misbruiken of mishandelen.

Zo gewend, dat ik juist moeite had om het licht weer toe te laten.

Om mijn plek in deze wereld in te nemen en me wel te laten zien, wie ik werkelijk ben.Een gevoelsmens, met dromen, oneindige dag dromen, nacht denken en ontelbare wensen.

Ik realiseerde dat de tijd die ik had, nadat ik mijn woning verliet na een 16 jaar lange relatie en 6 jarig huwelijk, dé kans was om mezelf weer te herpakken, mijn brein weer te trainen en mijn lichaam zich eindelijk veilig te laten voelen.Te lang deed ik alles voor anderen, om iedereen zich op zijn of haar gemak te stellen, te helpen daar waar nodig was.Een bedrijf te sturen en te laten groeien, de huishouding, mijn kinderen en toenmalige partner liefde, tijd en aandacht te geven.Maar het was nu echt mijn tijd om gehoord en gezien te worden.

En daar ging ik.. letterlijk en figuurlijk, stap voor stap, begon ik met een wandeling per dag, mediteerde ik iedere ochtend en avond ook al had ik geen flauw idee hoe ik mijn brein stil kon laten zijn want de gedachtes vlogen alle kanten op.

Veranderde ik mijn eetpatroon en stopte met hetgeen wat ik tot me nam wat niet goed voor mijn mentale en fysieke gezondheid was.

Al was het een paar gezonde dingen per dag, het begin was er en het kon zich alleen maar uitbreiden naar meer, naarmate ik eraan gewend zou zijn.

Ik uitte dagelijks innerlijke dankbaarheid aan degene die me voorgingen en me het leven hadden geschonken, en dat ik tot de openbaring was gekomen om mezelf écht onder ogen te komen.

In mijn schaduw en mijn licht.

Voor hen allemaal, mezelf en mijn kinderen, zodat deze fouten niet weer herhaald zouden worden, gevoelens en emoties gezien en gehoord werden.

Het waren achteraf geen fouten, enkel karmische levenslessen die tot aan hun eind kwamen en ik de ketens zou doorbreken, met heling en zelf liefde.

Tot de laatste snik zou ik daarvoor doorgaan om iedere keer toch weer terug te vallen in een diep donker gat genaamd depressie.

Ik omarmde de somberheid en liet mijn zware tranen gaan, op de momenten waar ik ze in vrijheid kon laten stromen en begon weer opnieuw..

Zo probeerde ik weer creatief te zijn, en te doen wat ik als kind graag deed, schilderen, tekenen en schrijven.Leergierig zoals ik nog steeds ben, verdiepte ik mij in astrologie, astronomie, human design, esoterie, natuurlijke geneeskunde, geschiedenis, alchemie en mystiek.Ik ging alles langs waar ik voorheen al ontzettend veel over wist en waar mijn interesses lagen.

Langzaam begon ik ook weer te zingen en assertiever mijn stem te laten horen.

Drie of vier keer in de week ging ik sporten bij een klein maar fijne sportclub waar niet al te veel mensen waren en mocht ik zelfs naderhand zelf pilates lessen geven.

Mijn aangeleerde waarheden waren niet waar, want ik ben niet lelijk, ik ben niet dom, ik ben niet té gevoelig, ik mag er wél zijn want iedereen is uniek en samen behoren we tot 1 grote bevolking en samen tot het grote wereldse collectief die zich wijdt aan een god/goden oud of nieuw, of het universum, wat je geloof of religie ook is, ook al had ik een andere huidskleur en is mijn dna niet puur van 1 ras, wie heeft dat werkelijk wel nog?

Ik leefde een jaar lang celibaat en zwoer alle liefde voor de goede hoop af. Hoe eenzaam en alleen ik me ook voelde. En zelfs als vrouw heb ik ook bepaalde behoeftes (ja echt waar…) misschien wel te veel maar nee, ik wist al te goed van mezelf dat ik dit aankon.Want ik kan natuurlijk eerst pas van iemand anders houden als ik eerst van mezelf zou houden.. degene die me hadden verlaten en verraden, en mezelf, kon vergeven en dat laatste ging niet zonder slag of stoot.

Dus ik besloot weer terug te gaan, naar mijn oude vertrouwde vrouwelijke zelf.

Zodat ik weer met trots naar mezelf kon kijken in de spiegel, ondanks de littekens die  wel duidelijk zichtbaar waren na het dragen en baren van drie kinderen en gevechten van mentale weerbaarheid.

Er gingen wel enige maanden, jaren overheen, en de tijd ging nog nooit zo snel voorbij.

De weg van innerlijke bevrijding, bezinning, veiligheid en sereniteit was een zwaar en hobbelig maar sprookjesachtig pad.

Een legende over een prinses, met diepe gevoelens zoals de volle maan die heeft, zonder kroon of gerechtigheid, die zocht naar het antwoord op de vraag: “wat zou de liefde zeggen, wat zou de liefde doen?”

Ze plantte een tuin aan in haar hart, waar kinderen veilig mochten spelen.

Waar onze emoties en gevoelens geuit mochten worden,zonder veroordeling en met stilte werd aangehoord.

Waar we elkaar een omhelzing konden geven om eindelijk de eenzaamheid los te laten.

Erkend te worden voor wie je wél bent, gewoon, een prachtig schepsel met een ziel in een mensenlijf gemaakt van sterrenstof, bloed, zweet en tranen en ieder een eigen zielenpad om te bewandelen.

Een gevoel van warmte en saamhorigheid, waar we allemaal aan kunnen wennen.

Mijn kaken zijn nog niet gewend aan de veilige omgeving waarin ik me nu bevind, de spierpijn trekt nog dagen lang door.

Nog steeds heb ik slapeloze nachten maar ik slaap wel weer.

Mijn nachtmerries en slaapverlammingen veranderen vaker in lucide liefdevolle dromen.

Mijn vertrouwen in de mens is half verloren maar wordt met de tijd weer opgebouwd.

Ik kan weer van mezelf houden, liefhebben en met liefde mentaal en fysiek verzorgen.

Kan ik duidelijker mijn grenzen aangeven.

Probeer ik weer de liefde te ontvangen in plaats van alleen maar te geven omdat ik mij realiseer wat ik waard ben en wat ik een ander te bieden heb.

Ik durf mezelf in het licht te zetten en te laten zien wie ik ben, met of zonder erkenning.

De strijd is nog niet helemaal gestreden maar er is wel een moment waarop mijn lichaam weer zacht mag worden.

Ik heb besloten om mezelf niet langer als de vijand te zien.

De bedding, die veilige, dragende ruimte waarin ik mag vallen zonder bang te zijn dat je wat breekt, is geen plek buiten mezelf.

Het is iets wat je cultiveert, langzaam maar teder.

Soms met trillende handen, soms met woede, soms pas als alles al in stukken ligt.

Schaamteloos van mezelf houden is geen daad van trots, maar een daad van overleving. Het is het terugnemen van de ruimte die me ooit werd afgeleerd om in te nemen.

Het is zeggen: “Ik besta. Volledig. En ik weiger nog langer sorry te fluisteren voor elk deel van mij dat te veel of te weinig is naar andermans maatstaven.”

Liefde voor mezelf is niet altijd mooi.

Soms is het rommelig, luidruchtig en ongeduldig.

Maar het is echt, en het is van mij.

Toch zit er iets in het helen wat mijn trots tot stilstand brengt.

Heling is niet iets wat ik kan afdwingen, beheersen of perfectioneren.

Het is een proces dat me dwingt om nederig te zijn.

Om toe te geven dat ik het niet altijd weet.

Dat ik soms opnieuw moet leren lopen op grond die ik dacht al te kennen.

Heling vraagt dat ik mijn muren laat zakken, niet omdat ik zwak ben, maar omdat ik dapper genoeg ben om kwetsbaar te zijn.

En dus leer ik, elke dag, hoe ik mijn eigen bedding kan zijn.

Hoe ik liefde kan geven aan de delen die me ooit zijn afgewezen.

Hoe ik kan buigen voor degene die me voor zijn gegaan, het proces van heling zonder mezelf te verliezen.

En misschien is dát de grootste daad van kracht:om in zachtheid te durven blijven.

Zo zeg ik volmondig ja, ik wil, tegen alles wat is en nog gaat zijn.

En zo leefde ze nog lang en gelukkig, in liefde en in voorspoed…

(Niet het)

Einde

De legende van de maanprinses

Er was eens een prinses van volle maanlicht gemaakt,

haar hart ooit geliefd, maar later gekraakt.

Ze danste op dromen, ze verzweeg haar pijn,

ze leerde om los te laten, om alleen te zijn.

Haar minnaar was een schaduw, vervlogen en koud,

een echo van liefde, in stilte onderbouwd.

Ze manifesteerde paleizen van licht om haar ziel,

maar niemand die zag dat wat zij ooit kon zien.

Ineens was er een vreemdeling, zacht als de wind,

die sprak als een dichter, en keek als een kind.

Hij reikte naar haar sterren, maar zij keek omlaag,

gevangen in twijfel, versluierd in vraag.

“Kan liefde weer bloeien op een bodem van steen?

Ben ik nog heel, als ik geef, helemaal alleen?”

Haar ogen vol maanstof, haar adem gebroken,

haar woorden van wanhoop nog nauwelijks uitgesproken.

Maar hij bleef nabij, niet als held of heer,

maar als iemand die zag, en verlangde niet naar meer.

Geen kroon, geen belofte, geen eed in de nacht,

maar handen die hielden wat niemand zag.

En langzaam, heel langzaam, brak zij tot het licht,

een traan in haar lach, een schaduw verlicht.

De volle maan keek toe, met haar eeuwen wijsheid van weet:

zelfs twijfel kan bloeien, als liefde haar eert.

Chapter 4 - Still Waters Have Deep Wounds

My mind turned against me.

All the memories I ever had of my happy childhood, my teenage years, and beyond were a white blur before my eyes.

I couldn't even decipher my keys, and I often found myself literally standing in front of a closed door.

My mind, once my best friend... became my worst enemy.

Where I initially could remember everything down to the smallest detail with ease, it worked like a video camera with an infinite memory card where I could store everything, even the smell.

Completely lost, completely off track, I was walking around with my soul under my arms and speechless.

How on earth was I going to recover from this, if I couldn't even remember my PIN, phone number, and date of birth?

Who am I, anyway?!

It was an extremely hard slap in the face and perhaps the kick in the ass I needed, a real wake-up call.

For years, I swept everything under the rug and could hide behind my decorated mask with a broad smile.

No one noticed what was going on inside me because I was always cheerful and could cover everything up with humor.

I thought I could outsmart everyone this way, and thus come across as a strong woman, just like my mother, grandmother, and grandparents always did.

There's too much taboo surrounding the fairytale realms of mental illness, illness, discomfort, whatever you want to call it.

But I'm anything but sick; I'm not disturbed, perhaps even uncomfortable, in my own body.

My mind distancing itself from me, while I knew it all so well.

Perhaps I was so used to the darkness, which had become my safe haven, the dark and lonely nights that engulfed and embraced me, perhaps I even enjoyed the powerlessness, the uncertainties and doubts becoming my truth, the silence my shield, so that no one could ever abandon, deceive, abuse, or mistreat me again.

So used to it, that I actually struggled to let the light back in.

To take my place in this world and show who I truly am.

An emotional empathic person, with dreams, endless daydreams, nighttime thoughts, and countless desires.

I realized that the time I had after leaving my home, after a 16-year relationship and a 6-year marriage was the perfect opportunity to regroup, retrain my mind, and finally make my body feel safe. For too long, I'd been doing everything for others, making everyone feel comfortable, helping out where needed. Running and growing a business, managing the household, nurturing and giving my children, and then-partner love, time, and full attention. But now it was truly my time to be heard and seen.

And off I went... literally and figuratively, step by step. I started with a daily walk, meditated every morning and evening, even though I had no idea how to quiet my mind because my thoughts were racing.

I changed my diet and stopped consuming things that weren't good for my mental and physical health.

Even if it was just a few healthy things a day, it was a start, and it could only expand to more as I got used to it.

Every day, I expressed inner gratitude to those who came before me and gave me life, and for the revelation I had reached to truly face myself.

In my shadow and my light.

For all of them, myself and my children, so that these mistakes wouldn't be repeated, so that feelings and emotions would be seen and heard.

In hindsight, they weren't mistakes, just karmic life lessons that would come to an end, and I would break the chains, with healing and self-love.

I would continue to do this until my last breath, only to fall back into a deep, dark hole called depression again and again. I embraced the gloom and let my heavy tears flow freely, in the moments where I had that freedom and started over again.

So I tried to be creative again and do what I loved to do as a child: painting, drawing, and writing. Eager to learn, as I still am, I delved into astrology, astronomy, human design, esotericism, natural medicine, history, alchemy, and mysticism. I explored everything I already knew so much about and where my interests lay.

Slowly, I also started singing again and making my voice heard more assertively.

Three or four times a week, I went to work out at a small but nice sports club where there weren't too many people, and afterward, I was even allowed to teach Pilates classes myself. My learned truths weren't true, because I'm not ugly, I'm not stupid, I'm not too sensitive. I have a place here because everyone is unique and together we belong to one large population, and together to the great global collective dedicated to a god/gods, old or new, or the universe, whatever your faith or religion is, even though I had a different skin color and my DNA wasn't pure from one race—who really does have that anyway?

I lived celibate for a year and renounced all love for the good hope. No matter how lonely and alone I felt. And even as a woman, I also have certain needs (yes, really...), perhaps too many, but no, I knew all too well that I could handle this. Because, of course, I can only love someone else if I first love myself... I could forgive those who had abandoned and betrayed me, and myself, and that last part didn't come without a struggle.

So I decided to go back to my old, familiar feminine self.

I could look at myself in the mirror with pride again, despite the scars that were clearly visible after carrying and giving birth to three children and battles for mental resilience.

Several months, years passed, and time never flew by.

The path of inner liberation, reflection, safety, and serenity was a difficult and bumpy, yet magical one.

A legend about a princess, with deep feelings like the full moon, without a crown or justice, who searched for the answer to the question: "What would love say, what would love do?"

She planted a garden in her heart, where children could play safely.

Where our emotions and feelings could be expressed, without judgment and heard in silence.

Where we could give each other a hug to finally let go of loneliness.

To be recognized for who you truly are, simply a beautiful creature with a soul in a human body made of stardust, blood, sweat, and tears, each with their own soul path to walk.

A feeling of warmth and solidarity, something we can all get used to.

My jaws haven't yet adjusted to the safe environment I now find myself in; the muscle pain lingers for days.

I still have sleepless nights, but I do sleep again.

My nightmares and sleep paralysis often turn into lucid, loving dreams.

My faith in humanity is half-lost, but it's being rebuilt with time.

I can love myself againand care for myself mentally and physically with love.

I can set my boundaries more clearly.

I try to receive love again instead of just giving it because I realize my worth and what I have to offer others.

I dare to put myself in the light and show who I am, with or without recognition.

The battle isn't quite over yet, but there is a moment when my body can soften again.

I have decided to no longer see myself as the enemy.

The bedding, that safe, supportive space into which I can fall without fear of breaking anything, is not a place outside of myself.

It's something you cultivate, slowly but gently.

Sometimes with trembling hands, sometimes with anger, sometimes only when everything is already in pieces.

Shamelessly loving myself is not an act of pride, but an act of survival. It's taking back the space I was once taught not to occupy.

It's saying, "I exist. Fully. And I refuse to apologize any longer for any part of me that is too much or too little by anyone else's standards." Self-love isn't always pretty.

Sometimes it's messy, noisy, and impatient.

But it's real, and it's mine.

Yet, there's something about healing that silences my pride.

Healing isn't something I can force, control, or perfect.

It's a process that forces me to be humble.

To admit that I don't always know.

That sometimes I have to relearn how to walk on ground I thought I already knew.

Healing asks me to let down my walls, not because I'm weak, but because I'm brave enough to be vulnerable.

And so, every day, I learn how to be my own foundation.

How to give love to the parts that were once rejected.

How to bow to those who came before me, the process of healing without losing myself.

And perhaps that is the greatest act of strength: to dare to remain in gentleness.

So I say wholeheartedly, yes, I Do, to everything that is and will be.

And so she lived happily ever after, in love and prosperity…

(Not the)

End

The Legend of the Moon Princess

Once upon a time, a princess was made of full moonlight,

her heart once loved, but later broken.

She danced on dreams, she hid her pain,

she learned to let go, to be alone.

Her lover was a shadow, vanished and cold,

an echo of love, grounded in silence.

She manifested palaces of light around her soul,

but no one saw what she could once see.

Suddenly, there appeared a stranger, soft as the wind,

who spoke like a poet, and looked like a child.

He reached for her stars, but she looked down,

trapped in doubt, veiled in question.

“Can love bloom again on a bed of stone?

Am I still whole, when I give, all alone?”

Her eyes full of moondust, her breath broken,

her words of despair barely uttered.

But he remained near, not as a hero or a lord,

but as one who saw, and longed for nothing more.

No crown, no promise, no oath in the night,

but hands that held what no one saw.

And slowly, very slowly, she broke into the light,

a tear in her smile, a shadow illuminated.

The full moon watched, with her centuries of wisdom of knowing:

even doubt can blossom, if love honors her.