De legende van de maanprinses - Hoofdstuk 2 – De pot verwijt de ketel op het gemaskerde bal – Deel II

Click here for the English version

Eenzaamheid is geen gebrek aan mensen maar het overvolle besef van jezelf.

Het is de sluimerende stilte na een storm van vertrouwen, wanneer weelderige woorden leeg bleken en bitterzoete beloftes vervlogen.

Verraad is geen plotseling zwaard maar een langzame breuk, een blik die afwendt, een stem die koud wordt.

En dan zit je daar, omringd door echo´s van wat ooit warm was.

Toch is het juist die stilte en de leegte die iets ouds en heiligs opent.

Spiritualiteit groeit niet in overvloed, in trends en hypes, maar in pure gebrokenheid.

Daar, in het diepste dal van mijn dieptepunt, in de schaduw van wat ik verloor, ontstond een fluistering van iets groters.

Een zachte kracht die me niet redt, maar draagt.

Die niet verklaart, maar verbindt.

Eenzaamheid wordt een poort.

Verraad een leraar.

Een thuiskomst, een warm welkom in mezelf.

Voorbij die pijn, de angst, de onveiligheid en de mensen die me achterlieten.

Ik adem dieper, luister beter en herinner me dat mijn ziel ouder is dan mijn wonden…

In het licht van de maan: een reis door de duisternis naar zelfherstel

Er waren nachten waarin mijn ziel zo stil werd, dat zelfs mijn adem zwaarder leek.

Waarin een stroom van gedachten als schaduwen over me heen kropen en ik me afvroeg of het licht ooit terug zou komen.

Depressie is geen verdriet.

het is het wegvallen van kleur,

het dempen van geluid,

het gevoel dat je bestaat zonder écht aanwezig te zijn.

En dan komen ze: De fluisteringen die zeggen dat het genoeg is geweest,dat de leegte die je voelt nooit zal wijken. Ze zijn verraderlijk zacht,zoals een valse vriend die zegt dat hij je begrijpt.

Maar ergens, diep in het slijk van de wanhoop,

ligt iets verstopt,

een zaadje, zo klein en vergeten,dat wacht op het juiste moment.

De maan verschijnt.

Niet om de duisternis te verdrijven,maar om haar te verlichten met haar milde gloed.

Ze oordeelt niet.

Ze is er alleen, in stilte,zoals de aanwezigheid zelf.

En daar, in het halflicht,begint iets te groeien.

Een lotus.

Niet omdat alles goed is,maar omdat iets in mij weigert op te geven.

Omdat pijn niet het einde is,

maar een doorgang.

Spiritualiteit begint vaak niet in de tempel,

maar in de leegte.

niet in lofzang,

maar in de vraag:

“Waarom besta ik nog?”

Het antwoord is geen stem van boven.

Het is een trilling van binnen.

een zachte kracht die zegt:“Blijf nog even.

Adem nog eens.

Je angst en woede mogen er zijn. Kijk naar het maanlicht.”

De lotus groeit in modder, De ziel groeit in stilte.

En jij, jij bent meer dan je gedachten.

Je bent het bewustzijn dat ze waarneemt.

Je bent het licht achter de wolken,

de adem die niet verdwijnt.

Er zal weer daglicht komen.

Maar zelfs in de donkerste nacht,

ben jij het licht.

Lotus onder de maan

In het stille water, ver van het land,

groeit een lotus,

zacht, alleen,

haar wortels diep in het slijk begraven,

haar kroon omhoog,

naar het maanlicht dat niemand kent.

De maan kijkt toe,

een zilveren getuige van vergeten pijn,

van beloftes die vervlogen zijn

als damp op een koude steen

Ze fluistert niets,

de maan,

maar haar licht raakt alle wonden,

zoals stilte soms

meer zegt dan duizend woorden konden.

De lotus weet van breken,

van nachten zonder naam,

Ze bloeit niet ondanks het donker,

maar dankzij het bestaan..

Want in de schaduw van verraad,

ontwaakt,

een andere kracht,

de ziel die, eenmaal leeg,

pas echt begint aan haar zachte tocht.

Zo staan ze daar,

maan en bloem in stille dans,

getekend door verlies,

gelouterd door de kans,

dat zelfs in slijk,

in eenzaamheid en rouw,

iets eeuwigs groeit,

dat zichzelf vertrouwt.

Chapter 2 – The Pot Calling the Kettle Black at the Masked Ball – Part II

Loneliness isn't a lack of people, but the overflowing awareness of yourself.

It's the lingering silence after a storm of trust, when opulent words prove empty and bittersweet promises vanish.

Betrayal isn't a sudden sword, but a slow rupture, a gaze that turns away, a voice that grows cold.

And then you sit there, surrounded by echoes of what was once warm.

Yet it is precisely that silence and emptiness that opens something ancient and sacred.

Spirituality doesn't grow in abundance, in trends and hypes, but in pure brokenness.

There, in the deepest valley of my lowest point, in the shadow of what I lost, a whisper of something greater arose.

A gentle force that doesn't save me, but carries me.

That doesn't explain, but connects.

Loneliness becomes a portal.

Betrayal a teacher.

A homecoming, a warm welcome to myself.

Beyond the pain, the fear, the insecurity, and the people who left me behind.

I breathe more deeply, listen more intently, and remember that my soul is older than my wounds…

In the light of the moon: a journey through the darkness toward self-healing

There were nights when my soul grew so still that even my breathing felt heavier.

When a stream of thoughts crept over me like shadows, and I wondered if the light would ever return.

Depression isn't sadness.

It's the fading of color,

the muffling of sound,

the feeling of existing,

without truly being present.

And then they come:

The whispers that tell you it's enough, that the emptiness you feel will never go away.

They are treacherously soft, like a false friend who claims to understand.

But somewhere, deep in the mire of despair,

something lies hidden,

a seed, so small and forgotten, waiting for the right moment.

The moon appears.

Not to dispel the darkness, but to illuminate it with its gentle glow.

She doesn't judge.

She is there alone, in silence, like presence itself.

And there, in the halflight, something begins to grow.

A lotus.

Not because all is well, but because something within me refuses to give up.

Because pain is not the end,

but a passage.

Spirituality sometimes does not begin in a temple,

but in the void.

not in praise,

but in the question:

“Why do I still exist?”

The answer is not a voice from above.

It is a vibration within.

a gentle force that says: “Stay a little longer.

Breathe again.

Your fear and anger are allowed to be there. Look at the moonlight.”

The lotus grows in mud,

The soul grows in silence.

And you,

you are more than your thoughts.

You are the consciousness that perceives them.

You are the light behind the clouds,

the breath that does not disappear.

Daylight will come again.

But even in the darkest night,

you are the light.

Lotus under the Moon

In the still water, far from land,

a lotus grows,

soft, alone,

its roots buried deep in the mud,

its crown raised,

toward the moonlight that no one knows.

The moon watches,

a silver witness to forgotten pain,

to promises that have vanished,

like vapor on a cold stone.

She whispers nothing,

the moon,

but her light touches all wounds,

as silence sometimes

says more

than a thousand words could.

The lotus knows of breaking,

of nights without a name,

She blooms not despite the darkness,

but because of existence.

For in the shadow of betrayal,

awakens,

another force,

the soul that, once empty,

only truly begins its gentle journey.

There they stand,

moon and flower in silent dance,

marked by loss,

purified by chance,

that even in mud,

in loneliness and grief,

something eternal grows,

that trusts itself.