De legende van de maanprinses - Hoofdstuk 1 / Deel II

Click here for the English version

Kan ik bepaald lijden, herleiden, aan een rode draad, verwoven met het vervloekte lot van emoties en gevoelens van angst, schaamte of verlangens.

Terug in de tijd, naar de tijd dat niemand mocht laten horen, wat er gedacht en gevoeld werd. De schone schijn ophouden.

Het zou zo´n openbaring zijn voor iemand, zoals een persoon die nooit droomt in de nacht, terwijl ik bij een minuscuul dutje van 15 minuten weer het gevoel heb dat ik een astrale reis van 10 jaar heb gemaakt, om na tig jaren, zelfs generaties lang, eindelijk in vrijheid kan en mag zeggen wat hij-zij voelt. Wat er daadwerkelijk in die persoon omgaat. Zonder te fluisteren, zonder beoordeeld of veroordeeld te worden. Iemand in zijn of haar waarde te kunnen laten.

Wel een gevoel van geborgenheid te kunnen geven.

Als een zachte en warme wollen deken langzaam over je heen gelegd wordt.

Een loodzware last die eindelijk van je schouders valt.Iets wat helemaal niet vanzelfsprekend is.

Maar stel je voor…Je mag eindelijk zeggen, wat al die tijd verborgen zat..

Hoe zou jij je dan voelen?

Ik voelde me een lange periode leeg, in diep en donker zwart gat, maar een goed leeg, alsof zich iedere seconde een nieuw begin kon aantreden. Een laatbloeier. Mijn vader kon het me zo vaak herhalen, zo vaak als we wéér de film van Mulan samen moesten kijken van mij, dat de mooiste bloem die het laatst bloeit, de mooiste zal zijn. Kon ik het maar eens zelf gaan geloven. Na zo lang vast te hebben gezeten, in die hoge toren, die gevangenis, die kerker, oftewel met andere woorden, mijn gedachtes. “Ik wil hier helemaal niet zijn, als ik iedereen tot last ben en zo vervangbaar ben, wil ik hier niet zijn.” Klonk het galmend tussen mijn oren. Het was mijn plicht om gehoorzaam te zijn, respect te hebben en niet daarover te spreken want dan ben je alleen maar aan het zeuren.

“Wat kan ik dan wél goed doen?”

Ik kan en mag goed zelf zeggen, dat ik van je hou en je niet meer in mijn leven te willen hebben. Dat ik je bedank, voor de lessen die je me hebt geleerd, na het terugwinnen van mijn eigenwaarde, en dat ik de vrije keus heb om te gaan waar ik het liefst zou willen staan.Namelijk, stevig in mijn schoenen. Nee, geen wiebelende onstabiele hoge hakken, maar een goed paar laarzen waar ik mezelf nog even een schop na kan geven als ik weer vergeet wie ik ben en waartoe ik in staat ben. Als ik weer vergeet wat het leven inhoudt, en dat ik wel mag leven, dat mijn voorouders voor mij die ondenkbare lasten hebben gedragen, om in ongeschonden vrijheid te mogen zeggen wat ik voel.

Mijn moeder is geboren en getogen in het prachtige suriname, althans of het prachtig is, daar ga ik vanuit aangezien ik het land zelf nooit bezocht heb. Ze kan me verhalen vertellen over de bijzondere kindertijd die ze daar heeft gehad samen met haar broers en zussen voordat ze op haar 18e naar Nederland kwam voor een beter leven en toekomst. Dat ze kilometers moest lopen naar haar school, ondertussen een paar nieuwe sandalen had gevonden, in haar maat ook nog wel. Haar favoriete speelgoed was een fietsband met een stok. Het allerliefste wat ze deed in haar vrije tijd, was op zoek gaan naar schildpad eieren want dat was één van haar favoriete lekkernijen. Mijn vader was van Nederlandse komaf en woonde in zijn kindertijd op de Heerlerbaan samen met tweeling broer, broer en zus. Helaas heb ik niet veel te vertellen of algemene informatie over zijn jonge kinderjaren  omdat deze informatie schaars en onbekend is.

Hij was wel een echte rokkenjager, als ik de verhalen mag geloven, hield van goede humor, muziek, cultuur, was enorm reislustig en natuurlijk zijn sigaretten mochten niet ontbreken. Ik begin meer te begrijpen dat mensen die hem goed konden, tegen mij zeggen dat ik op hem lijk, innerlijk en uiterlijk maar de goede genen die heb ik toch echt wel van mijn moeder, sorry, not sorry pap. Het waren turbulente jaren voor mij, toen mijn ouders ervoor hadden gekozen om uit elkaar te gaan. Ik was zelf pas 4 jaar en kreeg de vraag gesteld, ben je liever bij papa of bij mama? Ik ging met mijn moeder mee en we leefden een tijd bij een goede vriendin van haar.

Uiteindelijk leerde ze al gauw een nieuwe man kennen, die uiteindelijk mijn stiefvader werd.

Er kwam zelfs een klein zusje bij.

En eerlijk, ik wist niet zo goed wat ik daarmee moest, waar is mijn plek nu in het gezin? Wordt ik nu vervangen door iets wat beter is, liefdevoller, beter om van te houden?

Natuurlijk is dat niet waar, maar dat was wel mijn gedachtegang vanaf dat moment.en het aard van het beestje leerde om deze gevoelens binnen te houden.

Mijn vader die had ondertussen tig nieuwe vriendinnen gehad om de aandacht van mijn moeder te krijgen door enige jaloezie op te wekken, tevergeefs natuurlijk want mijn moeder is een sterke vrouw en laat zich niet kisten en had daarbij andere belangrijke prioriteiten aan haar hoofd, zoals de zorg van mij en die van mijn zusje.

Na uiteindelijk toch een vaste keuze te hebben gemaakt, trouwde hij met een Amerikaanse vrouw en koos er naderhand voor om samen in Amerika te gaan wonen, in het thuisland van zijn vrouw.

Ik mistte hem, ontzettend. Ineens was hij toch echt weg.

Ondanks het feit dat hij niet veel in mijn leven aanwezig was, was er niks tastbaars meer.We schreven brieven naar elkaar,  telefoneerden af en toe of hij stuurde een fax.

Hij vertelde over het drukke Amerikaanse leven daar, de geweldige herinneringen die hij maakte samen met zijn nieuwe gezin.

En daar kwam het weer, het gevoel dat ik vervangbaar ben, zo makkelijk was het blijkbaar, ondanks het feit dat hij ontzettend van me hield en mij ook mistte, maakte dat het ‘gevoel’ bij mij niet minder om.

In mijn jeugd heeft iemand in mijn naaste omgeving grenzen overschreden die nooit overschreden hadden mogen worden. Wat er precies is gebeurd, heeft jarenlang zwaar op mijn ziel gedrukt.Niet alleen omdat degene iemand was waar ik naar op keek en ontzettend dierbaar voor me was maar ook omdat ik er met niemand over kon praten.Ik was nog erg jong, tussen de 6 -  10 jaar.

Jarenlang voelde ik ongemak en verdriet, mede doordat ik deze persoon vaker zag en bleef logeren en uiteindelijk het grensoverschrijdende gedrag plaats vond.

Hoe kon ik hier in godsnaam woorden aan brengen als ik zelf op seksueel gebied totaal onder ontwikkeld was?

Ik schrijf dit niet om te wijzen of te beschuldigen, of om sympathie op te wekken, maar om deze waarheid te delen, op deze manier kan ik mijn wonden helen en misschien zelfs anderen moed geven.

Ik vond mijn vrede en comfort , alleen, op mijn zolderkamer.Tussen de barbiepoppen, posters van elfjes en een groot kartonnen uitsnede van Pocahontas, mijn heldin.

Ik kan me nog als de dag van gister herinneren dat ik deze prachtige disney film in de bioscoop mocht bewonderen.

Op een mega groot scherm, in de grote zaal met prachtig schilder- en kunstwerk gedecoreerd op de muren van het Royal theater in Heerlen. Niet wetende dat ik daar ooit op een dag, jarenlang met plezier zou gaan werken maar niks is toeval natuurlijk, althans dat is mijn goed gevormde mening daarover. 😉

Dit zijn van die kleine-grote momenten waarvan ik weet, ja ik heb mooie herinneringen, voor mij waren ze magisch en hebben me gevormd tot wie ik vandaag ben.

Als jong meisje kon m’n moeder de hele dag door films voor me opzetten waar ik iedere keer opnieuw weer intens van genoot.

Het liefst de disney prinsessen films, met prachtige jurken en liedjes die ik stiekem op mijn kamertje dan ging zingen, tussen die vier muren, iedere noot en tekst precies zoals die gezongen werd, want ik was veel te verlegen om te zingen in het openbaar.

Nooit had ik de wens om ooit te trouwen, het prins op het witte paard te ontmoeten en weg te rijden naar de zonsondergang om uiteindelijk 20 kinderen te krijgen, maar die jurken, ja daar was ik een groot fan van.

Later werden het de metaforen en onderliggende boodschappen die verteld werden want oh wat waren ze diepzinnig en in mijn ogen waarheidsgetrouw, tot op de dag van vandaag, kan ik tot in de puntjes resoneren met Pocahontas, die rijkdom in de natuur vond door te voelen en te luisteren, naar je hart, want die kent de weg.

Assepoester, die na jarenlang ondankbaar werk uitgevoerd te hebben, uiteindelijk kreeg wat ze  verdiende, door dankbaarheid te tonen en vriendelijk te blijven.

Of Belle, de boekenwurm, die verlangde naar méér, dan leven in een saai eentonig klein dorpje. Nadat haar vader gevangen werd genomen door het beest, en haar eigen vrijheid gaf voor dat van hem, zonder afscheid te nemen, zag ze toch de goedheid in het beest, ondanks zijn imperfecties en arrogante manieren maar wist dat onder dat masker ook gewoon een persoon zat met gevoelens en emoties.

Tegenwoordig resoneer ik meer met Doornroosje dan de rest van de prinsessen.Zijn het niet dagen maar jaren die ik het liefst zou willen slapen.

Na tientallen jaren heb ik mijn trauma’s proberen te verwerken met verschillende soorten therapieën zoals EMDR, Eye  Movement Desenzitation and Reprocessing, om nare beelden van o.a. een relatie met huiselijk geweld en mentaal misbruik minder stressvol voor me te maken.

Het duurde ongeveer 15 jaar nadat mijn PTSS symptomen minder werden en mijn slaap patroon met slaapverlamming ook minder werd. Ondanks dat, kamp ik nog steeds met het laatste, als mijn stress level weer even hoger is dan ‘normaal’.

Of als ik in situaties terecht komt waar enige vorm van agressie in voorkomt.

Het is voor mij een duidelijk signaal van mijn lichaam, hoe ver wil je nog gaan door niet te praten?

Je mag voelen, je mag je uitdrukken en je mag de waarheid vertellen en het allerbelangrijkste, je mag je grenzen aangeven.

Nee, is een volledige zin die gebruikt mag worden.

Het duurde een aantal jaar, toen mijn vader weer terug naar Nederland kwam.Mager, ongelukkig en met lege handen.

Zijn toenmalige vrouw had hem afgezet op het vliegveld met een paar koffers en dat was het dan.

Eenmaal terug, droeg hij de dood met zich mee want ik heb toen nog maar enkele jaren van hem mogen genieten.

Zijn warme knuffel en de ontelbare ik hou van jou’s zal ik nooit meer vergeten.

Op één van de laatste avonden samen zag ik bij een innige omhelzing een grote vallende ster, en ik wenste dat deze omhelzing voor altijd zou duren.

Maar helaas werkt dat allemaal niet zo.

Mijn vader mocht de eerste dagen van 2001 meemaken voordat hij mij voor eeuwig verliet.

“Waarom moest de persoon die écht van mij hield en dit steeds kenbaar maakte mij nou verlaten? Waarom? Waarom blijf ik nu hier alleen achter?”

Chapter 1 / Part II

Can I trace certain suffering back to a common thread, woven with the cursed fate of emotions and feelings of fear, shame, or desire?

Back in time, to the time when no one was allowed to speak their thoughts and feelings. To keep up appearances.

It would be such a revelation for someone, like someone who never dreams at night, while a minuscule 15-minute nap makes me feel like I've taken a 10-year astral journey, to finally be able to freely express what they feel after countless years, even generations.

What's truly going on inside that person.

Without whispering, without being judged or condemned.

To be able to respect someone for who they are.

To be able to offer a sense of security.

Like a soft and warm woolen blanket slowly being draped over you.

A heavy burden finally lifted from your shoulders. Something that's not at all self-evident.

But imagine... You can finally say what's been hidden all this time...

How would you feel then? I felt empty for a long time, in a deep, dark black hole, but a good emptyness, as if a new beginning could dawn at any second.

A late bloomer.

My father could repeat it to me so often, so often when I made us watch the Mulan movie together again, that the most beautiful flower that blooms in adversity will be the most beautiful of all.

If only I could start believing it myself.

After being trapped for so long, in that high tower, that prison, that dungeon—in other words, my thoughts.

"I don't want to be here at all. If I'm a burden to everyone and so replaceable, I don't want to be here." It echoed in my mind.

It was my duty to be obedient, to be respectful, and not to speak of it because then you're just whining.

"So what can I do right?" I can and may well say that I love you and that I no longer want you in my life.

That I thank you for the lessons you taught me after regaining my self-esteem, and that I have the free choice to go where I most want to be. Namely, firmly on my feet.

No, not wobbly, unstable high heels, but a good pair of boots that I can kick myself in when I forget again who I am and what I'm capable of.

When I forget again what life means, and that I'm allowed to live, that my ancestors bore those unthinkable burdens before me, so that I could express my feelings in unbroken freedom.

My mother was born and raised in beautiful Suriname—at least, I assume it's beautiful, since I've never visited the country myself. She can tell me stories about the special childhood she had there with her siblings before coming to the Netherlands at 18 for a better life and future.

She had to walk miles to school, but in the meantime, she'd found a new pair of sandals, even in her size.

Her favorite toy was a bicycle tire with a stick.

Her favorite thing to do in her free time was searching for turtle eggs, because that was one of her favorite treats. My father was of Dutch descent and lived his childhood on Heerlerbaan with his twin brother, brother, and sister. Unfortunately, I don't have much to say or any general information about his early childhood because it's scarce and unknown.

He was a real womanizer, if the stories are to be believed. He loved good humor, music, culture, was incredibly fond of traveling, and of course, his cigarettes were a constant.

I'm starting to understand why people who knew him well tell me I resemble him, both inside and out, but I definitely got my good genes from my mother—sorry, not sorry, Dad.

Those were turbulent years for me when my parents decided to separate. I was only four years old and was asked, "Do you prefer to be with Dad or Mom?"

I went with my mother, and we lived with a good friend of hers for a while.

She soon met a new man, who eventually became my stepfather.

I even gained a little sister.

And honestly, I didn't really know what to do with it. Where is my place in the family now? Am I being replaced by something better, more loving, better to love?

Of course, that's not true, but that was my mindset from that moment on, and it was my nature to keep these feelings inside. My father, meanwhile, had dozens of new girlfriends trying to get my mother's attention by arousing a bit of jealousy. To no avail, of course, because my mother is a strong woman who doesn't let herself be pushed around. She had other important priorities, such as caring for me and my sister.

After finally making a firm decision, he married an American woman and later chose to live together in America, in his wife's home country.

I missed him terribly. Suddenly, he was truly gone.

Despite the fact that he wasn't much in my life, there was nothing tangible left. We wrote letters to each other, occasionally called each other, or he sent a fax.

He talked about the busy American life there, the wonderful memories he made with his new family.

And there it was again, the feeling that I was replaceable, it was apparently that easy, despite the fact that he loved me incredibly much and missed me too, it didn't make the 'feeling' any less for me. In my youth, someone close to me crossed boundaries that should never have been crossed. What exactly happened weighed heavily on my soul for years. Not only because that person was someone I looked up to and was incredibly dear to me, but also because I couldn't talk to anyone about it. I was still very young, between 6 and 10 years old.

For years, I felt discomfort and sadness, partly because I saw this person frequently and stayed overnight, and ultimately, the transgressive behavior occurred.

How could I possibly put this into words when I was completely underdeveloped sexually?

I'm not writing this to point fingers or accuse, or to elicit sympathy, but to share this truth. In this way, I can heal my wounds and perhaps even give others courage.

I found my peace and comfort, alone, in my attic room. Among Barbie dolls, posters of fairies, and a large cardboard cutout of Pocahontas, my heroine.

I can still remember, as if it were yesterday, the day I got to see this wonderful Disney film at the cinema.

On a huge screen, in the main hall adorned with beautiful paintings and artwork on the walls of the Royal Theatre in Heerlen. I didn't know that one day I would happily work there for years to come, but nothing happens by chance, of course—at least, that's my well-formed opinion. 😉

These are those small, yet big moments that I know, yes, I have beautiful memories. For me, they were magical and shaped me into who I am today.

As a young girl, my mother could put on movies for me all day long, and I thoroughly enjoyed them every single time.

I loved the Disney princess movies, with their beautiful dresses and songs that I would secretly sing in my room, between those four walls, every note and lyric exactly as it was sung, because I was far too shy to sing in public.

I never dreamed of getting married, meeting Prince Charming, and riding off into the sunset to eventually have 20 children, but those dresses, yes, I was a big fan of them.

Later, it became the metaphors and underlying messages that were told, because oh, how profound and, in my eyes, so truthful. To this day, I can resonate deeply with Pocahontas, who found richness in nature by feeling and listening to her heart, for it knows the way.

Cinderella, who, after years of thankless work, finally got what she deserved by showing gratitude and remaining kind.

Or Belle, the bookworm, who longed for more than life in a boring, monotonous little village. After her father was captured by the beast, and she gave her own freedom for his, without saying goodbye, she still saw the goodness in the beast, despite his imperfections and arrogant ways, but knew that beneath that mask was also a person with feelings and emotions. These days, I resonate more with Sleeping Beauty than the other princesses. It's not days, but years that I'd rather sleep for.

After decades, I've tried to process my traumas with various therapies like EMDR, Eye Movement Desensitization, and Reprocessing, to make the distressing images of, among other things, a relationship with domestic violence and mental abuse less stressful for me.

It took about 15 years for my PTSD symptoms to subside, and for my sleep pattern with sleep paralysis to also improve. Despite that, I still struggle with the latter, whenever my stress level is higher than "normal."

Or when I find myself in situations where any form of aggression is present.

It's a clear signal from my body to me: how far are you willing to go by not talking?

You're allowed to feel, you're allowed to express yourself, you're allowed to tell the truth, and most importantly, you're allowed to set your boundaries.

"No," is a full sentence that may be used.

It took a few years before my father returned to the Netherlands. Thin, unhappy, and empty-handed.

His then-wife had dropped him off at the airport with a few suitcases, and that was it.

Once back, he carried death with him, because I only got to enjoy him for a few more years.

I'll never forget his warm hug and the countless "I love yous."

On one of our last evenings together, I saw a large shooting star during a deep embrace, and I wished that embrace would last forever.

But unfortunately, it doesn't work that way.

My father lived to see the first days of 2001 before he left me forever.

"Why did the person who truly loved me and always made it clear to me have to leave me? Why? Why am I left here alone now?"