De legende van de maanprinses

Voorwoord

Een maan verlicht memoir en niet alleen maar mijn verhaal maar ook het verhaal van hen die me voorafgingen – van degenen die hun bloed, pijn, dromen en verlangens hebben doorgegeven, vaak in stilte, onder dwang, zonder keuze vrijheid en zonder dat ze het zelf wisten. Dit werk is een eerbetoon aan mijn voorouders, ouders, familieleden, vrienden en vriendinnen die, ondanks alles, hun liefde, kracht en moed aan mij hebben geschonken in de meest donkere perioden uit mijn nog zo jonge leven.

Aan mijn voorouders: jullie levens, vol strijd, verdriet, zichtbare, onzichtbare en tastbare lasten, hebben de grondslag gelegd voor wie ik ben. In de schaduw van jullie offers ben ik groot geworden, gedragen door de verhalen en de magie die tussen de generaties fluisterden en de dromen die jullie niet in vrijheid konden verwezenlijken maar die ik nu met volle trots moedig draag, met en zonder ketens.

Aan mijn ouders: jullie hebben mij het leven geschonken in een wereld die voor jullie misschien te zwaar was, waarin jullie altijd sterk wilden zijn, maar jullie gaven me ondanks dat, de boterham, de warme maaltijd, de schone kleding die jullie zelf niet altijd hadden. Ook al mistte ik de rauwe emoties, oprechte interesse in de persoon die ik was en ben, een warme kus of knuffel en diepgaande gesprekken. Uiteindelijk mag ik vrij mijn adem uitblazen en genieten van hetgeen wat het leven zich aan mij aanbied.

Aan mijn familie, vrienden en vriendinnen en wellicht wel één van mijn grootste redders, muziek: Jullie zijn de wortels en de takken die me hebben ondersteund en geleid, zelfs wanneer ik het pad in het donkere woud tussen de doornstruiken met een zwaard in mijn rug niet kon zien. Jullie hebben me geleerd wat het betekent om samen te komen in tijden van pijn en om samen te lachen, zelfs als de wereld om mij heen te donker leek. Jullie zijn het licht in de donkerste nacht. De handen die me vasthielden toen ik mijn eigen kracht niet voelde en de stemmen, woorden en melancholische deuntjes die me herinnerde aan mijn waarde wanneer ik die zelf vergat.Jullie hebben me geleerd wat het betekent om in vrijheid te groeien en daarvoor ben ik jullie eeuwig dankbaar. Jullie hebben mij weer het leven terug gegeven en het is in deze vrijheid dat ik eindelijk mijn eigen verhaal kan schrijven. Dit is voor jullie – voor degenen die in stilte vechten, die liefde schenken zonder deze zelf te ontvangen, die ons het recht op onze eigen stem hebben gegeven.Dank jullie wel voor alles.

Proloog

Er was eens een prinses die leerde stil te zijn, niet alleen omdat het haar aangeleerd was maar omdat haar stem tussen de muren verdwaalde en niemand haar hoorde huilen.

Ze werd geboren bij het afnemen van de maan, met een hart dat klopte op vreemde ritmes en ogen die de waarheid zagen. - zelfs als iedereen loog.

In haar bloed sliep een oude vloek, doorgegeven van moeder op dochter, in stilte verpakt, in schaamte verzegeld.

Maar ze voelde iets anders in zich groeien:

een sprookje dat zich niet liet verstikken.Ze was geen heldin,Geen redder.Geen uitverkorene.

Alleen een kind

Dat op een nacht haar naam terugvondin het fluisteren van de sterren

 en het licht van een gebroken maan.

De appel valt niet ver van de boom – Deel I

Een warme subtropische wind sluimert over een wel bedekt graslandschap.Prachtige bloemen, in alle geur en glorie. Een uitgerekt waterbed aan rijstvelden waar je de overkant van het andere land nog steeds goed zichtbaar kan zien.Ambachtelijk handwerk in ieder klein vindbaar dorpje.Lachende kinderen, ondanks het feit dat ze mijlenver naar school moesten lopen, en weer terug.Dankbare zelfvoorzienende mensen, met hetgeen wat ze op dat moment hebben, er is altijd een warme maaltijd te krijgen. Een vreemde? Niks vreemds aan, neem maar  plaats, je krijgt zelfs een extra portie als je nog honger hebt.Wedden dat je de tafel verlaat met een volle buik en een warm hart?

Het moment dat ik zelf een gedeelte van Indonesië bezocht, gaf me een innerlijke stilte, een kalmte waar ik langzaam onrustig van werd.Ben ik dan zo geïndoctrineerd met de gedachte dat ik altijd maar moet rennen , presteren, moet laten zien aan de buitenwereld dat mijn brein wel over enige denk functie beschikt?  Ow, was het niet de bedoeling dat ik één of andere academische titel moet behalen om daadwerkelijk een gewaardeerd persoon te zijn?Blijkbaar mag ik dus ook ‘gewoon’ alleen voelen, in oost Indische doofheid en stilte.

In Nederland voel ik me thuis, maar hier weet ik pas wat thuiskomen betekent.

Het is een gevoel, diep in mijn hart, maakt niet uit in welk dorp, stad of steegje ik ook binnen wandel.

En wat als je dat gevoel dus moedwillig moet achterlaten?De vrede, die diep geworteld in de kern van je tere ziel, moet loslaten, omwille van een oorlog die niks te maken heeft met normen en waarden. Nee ik snap het heel goed, mijn voorouders moesten niet vluchten, ze werden verplicht, met de nadruk op het laatste woord, om hun warme huis, enige haard en rijstveld per direct te verlaten.Laat ik het niet hebben over enige genocide, moorden, verkrachtingen, ontworteling  en alle onmacht die wellicht heeft plaatsgevonden.

Want twee kijven, beide schuld, toch?Laat ik mijn ‘vrije’ mening hier even overheen laten gaan, want met deze stelling, ben ik het stellig niet mee eens, punt.

Onze vernederlandste appel valt hier niet ver van de Indonesische mangoboom af.

Ik heb nooit kunnen achterhalen waar mijn voorouders precies vandaan kwamen.Het spoor liep letterlijk dood. Met de boot, van Indonesië naar Suriname, van Suriname naar Nederland.

 Van Archief in en uit, na talloze spelling controles over een foutieve achternaam ben ik er helaas nog steeds niet over uit.Is het dit dan?Mijn lieftallige oma heeft me altijd al gewaarschuwd om niet op zoek te gaan maar na haar overlijden, ben ik het gaan ervaren. De nieuwsgierigheid was al aangewakkerd.Ik zou graag mijn nieuwsgierigheid blijven voeden, met het bijgeloof, die duistere verhalen, over magie, geesten, het lot, het onverklaarbare, de talloze dromen die iedere keer weer een bepaalde toekomst bericht met zich meedroegen, dat was compleet normaal tussen die vier muren, als wij weer in gesprek waren, zolang ik maar niet te veel ging doorvragen, want het leven moet je ervaren. Zelfs op het moment dat mijn moeder midden in de nacht het telefoontje kreeg van familieleden uit Suriname, met het bevestigende bericht dat zij was overleden, liet ze aan me weten dat het ‘oké’ was. En daar was mijn duidelijke antwoord, Ja er bestaat leven na de dood, want ik zag haar toch duidelijk, in een wit gewaad, armen wijd om mij weer een warme ‘brasa’ te geven, of zag ik dit helemaal verkeerd?Zat ik wellicht, als 10 jarig meisje, gewoon in een psychose?Één van mijn aller grootste steunpilaren was niet meer.Ze was blijkbaar een aantal weken geleden overleden, en toch heeft ze mij niet iets eerder laten weten.Die middag , tijdens een middagdutje in het toenmalige appartement van mijn peetoom, kreeg ik weer een droom, een bericht van een onverklaarbare plek.Dwars door een prachtig groen woud, kwam ik bij een stenen brug  en liep door de vochtige mist, de dauwdruppels voelde ik als een suikerspin op mijn gelaat weg smelten.En daar zat ze dan, in haar vuurrode mantelpakje, tip top, fris en fruitig, alsof er niks aan het handje was. Achter haar stonden rijen aan voorouders, met veren tooien en gekleurde gewaden.

Ze eerden haar, dat ze weer terug was bij diegene die ze zo lang geleden had verloren.Omringd door vers fruit, muziek en een tafel vol met adresboeken. Die prachtige boekjes die iedereen vroeger wel naast de vaste huis telefoon had liggen op een speciaal houten kastje. Ze wees erna. Ik zag nieuwe boekjes, verpakt in plastic, maar ook oude en verweerde boekjes waar de letters al niet meer zichtbaar op waren. Ik wou haar knuffelen, maar ik mocht niet te dichtbij komen want mijn tijd kwam nog wel, zeker niet nu. Het was weer tijd om terug te gaan, en ik liep richting de mist, door een regenboog de brug over.Dat was de allerlaatste mooie herinnering van mijn allerliefste oma, oma soepie, zoals ik haar had genoemd. Want als ze wist dat ik zou langskomen, stond er een bordje bouillon soep met rijst en vermicelli klaar voor me, de rest lustte ik toch niet en dat wist ze maar al te goed.En iedere keer verliet ik haar huis weer, met een gevulde buik en een warm hart.

Mijn moeder had mijn droom laten analyseren door de sjamaan in Suriname, die kon namelijk wel uitleggen welke betekenis er achter zat.De telefoonboeken stonden voor het verliezen van dierbare vrienden en familie, maar dat ik uiteindelijk ook de juiste vrienden en nieuwe familie zou vinden. Het zal wel, dacht ik bij mezelf, want ja ik was nog steeds pas 10 jaar, niet wetende dat ik in een korte periode daarna mijn vader en mijn opa zou verliezen, vlak achter elkaar.

Zou ze mij zo lief, begripvol en teder hebben behandeld, wetende dat zij haar eigen kinderen wellicht tekort had gedaan?Niet kon luisteren naar hun vrije keuzes in het leven, gewoonweg omdat zij zelf die keuzes ook niet had gehad? De woorden die ingeslikt moesten worden?Want respect voor ouderen was een pré, daar mocht en kon je niet omheen of tussen komen.Ondanks vele vergane kennis, werden er nieuwe waarden en normen aangeleerd namelijk de Nederlandse cultuur. Je had nu ineens de kans om een rijke man te vinden en kinderen te baren die wél in een rijke cultuur konden wonen en leven, hopend, op een betere toekomst met vastgestelde materieel welzijn. Een vruchtbaar bestaan van diverse soorten kaas en stamppot.

Want wat je doorgeeft aan je kroost, daar gaat het toch om?Mijn ouders hadden niks te zeggen, kregen met harde hand wel te horen wat wel en niet mocht want dan was je tenminste weer stil. Laten we vooral niet bij emoties stil staan want daar hebben we geen tijd voor, duidelijke communicatie? Je moet doen wat je gevraagd wordt anders heb je gewoonweg geen respect, jij hebt toch speelgoed? Speel dan lekker zelf of ga naar buiten, ik heb dat nooit gehad of gekend, dat was bij de voorouders niet, dus dat verdien jij, van de nieuwe generatie, ook niet. Én ,én ,én ….