De legende van de maanprinses - Hoofdstuk 1 - De appel valt niet ver van de boom – Deel I

Click here for the English version

Voorwoord

Een maan verlicht memoir en niet alleen maar mijn verhaal maar ook het verhaal van hen die me voorafgingen – van degenen die hun bloed, pijn, dromen en verlangens hebben doorgegeven, vaak in stilte, onder dwang, zonder keuze vrijheid en zonder dat ze het zelf wisten. Dit werk is een eerbetoon aan mijn voorouders, ouders, familieleden, vrienden en vriendinnen die, ondanks alles, hun liefde, kracht en moed aan mij hebben geschonken in de meest donkere perioden uit mijn nog zo jonge leven.

Aan mijn voorouders: jullie levens, vol strijd, verdriet, zichtbare, onzichtbare en tastbare lasten, hebben de grondslag gelegd voor wie ik ben. In de schaduw van jullie offers ben ik groot geworden, gedragen door de verhalen en de magie die tussen de generaties fluisterden en de dromen die jullie niet in vrijheid konden verwezenlijken maar die ik nu met volle trots moedig draag, met en zonder ketens.

Aan mijn ouders: jullie hebben mij het leven geschonken in een wereld die voor jullie misschien te zwaar was, waarin jullie altijd sterk wilden zijn, maar jullie gaven me ondanks dat, de boterham, de warme maaltijd, de schone kleding die jullie zelf niet altijd hadden. Ook al mistte ik de rauwe emoties, oprechte interesse in de persoon die ik was en ben, een warme kus of knuffel en diepgaande gesprekken. Uiteindelijk mag ik vrij mijn adem uitblazen en genieten van hetgeen wat het leven zich aan mij aanbied.

Aan mijn familie, vrienden en vriendinnen en wellicht wel één van mijn grootste redders, muziek: Jullie zijn de wortels en de takken die me hebben ondersteund en geleid, zelfs wanneer ik het pad in het donkere woud tussen de doornstruiken met een zwaard in mijn rug niet kon zien. Jullie hebben me geleerd wat het betekent om samen te komen in tijden van pijn en om samen te lachen, zelfs als de wereld om mij heen te donker leek. Jullie zijn het licht in de donkerste nacht. De handen die me vasthielden toen ik mijn eigen kracht niet voelde en de stemmen, woorden en melancholische deuntjes die me herinnerde aan mijn waarde wanneer ik die zelf vergat.Jullie hebben me geleerd wat het betekent om in vrijheid te groeien en daarvoor ben ik jullie eeuwig dankbaar. Jullie hebben mij weer het leven terug gegeven en het is in deze vrijheid dat ik eindelijk mijn eigen verhaal kan schrijven. Dit is voor jullie – voor degenen die in stilte vechten, die liefde schenken zonder deze zelf te ontvangen, die ons het recht op onze eigen stem hebben gegeven.Dank jullie wel voor alles.

Proloog

Er was eens een prinses die leerde stil te zijn, niet alleen omdat het haar aangeleerd was maar omdat haar stem tussen de muren verdwaalde en niemand haar hoorde huilen.

Ze werd geboren bij het afnemen van de maan, met een hart dat klopte op vreemde ritmes en ogen die de waarheid zagen. - zelfs als iedereen loog.

In haar bloed sliep een oude vloek, doorgegeven van moeder op dochter, in stilte verpakt, in schaamte verzegeld.

Maar ze voelde iets anders in zich groeien:

een sprookje dat zich niet liet verstikken.Ze was geen heldin,Geen redder.Geen uitverkorene.

Alleen een kind

Dat op een nacht haar naam terugvondin het fluisteren van de sterren

 en het licht van een gebroken maan.

Hoofdstuk 1 - De appel valt niet ver van de boom – Deel I

Een warme subtropische wind sluimert over een wel bedekt graslandschap.Prachtige bloemen, in alle geur en glorie. Een uitgerekt waterbed aan rijstvelden waar je de overkant van het andere land nog steeds goed zichtbaar kan zien.Ambachtelijk handwerk in ieder klein vindbaar dorpje.Lachende kinderen, ondanks het feit dat ze mijlenver naar school moesten lopen, en weer terug.Dankbare zelfvoorzienende mensen, met hetgeen wat ze op dat moment hebben, er is altijd een warme maaltijd te krijgen. Een vreemde? Niks vreemds aan, neem maar  plaats, je krijgt zelfs een extra portie als je nog honger hebt.Wedden dat je de tafel verlaat met een volle buik en een warm hart?

Het moment dat ik zelf een gedeelte van Indonesië bezocht, gaf me een innerlijke stilte, een kalmte waar ik langzaam onrustig van werd.Ben ik dan zo geïndoctrineerd met de gedachte dat ik altijd maar moet rennen , presteren, moet laten zien aan de buitenwereld dat mijn brein wel over enige denk functie beschikt?  Ow, was het niet de bedoeling dat ik één of andere academische titel moet behalen om daadwerkelijk een gewaardeerd persoon te zijn?Blijkbaar mag ik dus ook ‘gewoon’ alleen voelen, in oost Indische doofheid en stilte.

In Nederland voel ik me thuis, maar hier weet ik pas wat thuiskomen betekent.

Het is een gevoel, diep in mijn hart, maakt niet uit in welk dorp, stad of steegje ik ook binnen wandel.

En wat als je dat gevoel dus moedwillig moet achterlaten?De vrede, die diep geworteld in de kern van je tere ziel, moet loslaten, omwille van een oorlog die niks te maken heeft met normen en waarden. Nee ik snap het heel goed, mijn voorouders moesten niet vluchten, ze werden verplicht, met de nadruk op het laatste woord, om hun warme huis, enige haard en rijstveld per direct te verlaten.Laat ik het niet hebben over enige genocide, moorden, verkrachtingen, ontworteling  en alle onmacht die wellicht heeft plaatsgevonden.

Want twee kijven, beide schuld, toch?Laat ik mijn ‘vrije’ mening hier even overheen laten gaan, want met deze stelling, ben ik het stellig niet mee eens, punt.

Onze vernederlandste appel valt hier niet ver van de Indonesische mangoboom af.

Ik heb nooit kunnen achterhalen waar mijn voorouders precies vandaan kwamen.Het spoor liep letterlijk dood. Met de boot, van Indonesië naar Suriname, van Suriname naar Nederland.

 Van Archief in en uit, na talloze spelling controles over een foutieve achternaam ben ik er helaas nog steeds niet over uit.Is het dit dan?Mijn lieftallige oma heeft me altijd al gewaarschuwd om niet op zoek te gaan maar na haar overlijden, ben ik het gaan ervaren. De nieuwsgierigheid was al aangewakkerd.Ik zou graag mijn nieuwsgierigheid blijven voeden, met het bijgeloof, die duistere verhalen, over magie, geesten, het lot, het onverklaarbare, de talloze dromen die iedere keer weer een bepaalde toekomst bericht met zich meedroegen, dat was compleet normaal tussen die vier muren, als wij weer in gesprek waren, zolang ik maar niet te veel ging doorvragen, want het leven moet je ervaren. Zelfs op het moment dat mijn moeder midden in de nacht het telefoontje kreeg van familieleden uit Suriname, met het bevestigende bericht dat zij was overleden, liet ze aan me weten dat het ‘oké’ was. En daar was mijn duidelijke antwoord, Ja er bestaat leven na de dood, want ik zag haar toch duidelijk, in een wit gewaad, armen wijd om mij weer een warme ‘brasa’ te geven, of zag ik dit helemaal verkeerd?Zat ik wellicht, als 10 jarig meisje, gewoon in een psychose?Één van mijn aller grootste steunpilaren was niet meer.Ze was blijkbaar een aantal weken geleden overleden, en toch heeft ze mij niet iets eerder laten weten.Die middag , tijdens een middagdutje in het toenmalige appartement van mijn peetoom, kreeg ik weer een droom, een bericht van een onverklaarbare plek.Dwars door een prachtig groen woud, kwam ik bij een stenen brug  en liep door de vochtige mist, de dauwdruppels voelde ik als een suikerspin op mijn gelaat weg smelten.En daar zat ze dan, in haar vuurrode mantelpakje, tip top, fris en fruitig, alsof er niks aan het handje was. Achter haar stonden rijen aan voorouders, met veren tooien en gekleurde gewaden.

Ze eerden haar, dat ze weer terug was bij diegene die ze zo lang geleden had verloren.Omringd door vers fruit, muziek en een tafel vol met adresboeken. Die prachtige boekjes die iedereen vroeger wel naast de vaste huis telefoon had liggen op een speciaal houten kastje. Ze wees erna. Ik zag nieuwe boekjes, verpakt in plastic, maar ook oude en verweerde boekjes waar de letters al niet meer zichtbaar op waren. Ik wou haar knuffelen, maar ik mocht niet te dichtbij komen want mijn tijd kwam nog wel, zeker niet nu. Het was weer tijd om terug te gaan, en ik liep richting de mist, door een regenboog de brug over.Dat was de allerlaatste mooie herinnering van mijn allerliefste oma, oma soepie, zoals ik haar had genoemd. Want als ze wist dat ik zou langskomen, stond er een bordje bouillon soep met rijst en vermicelli klaar voor me, de rest lustte ik toch niet en dat wist ze maar al te goed.En iedere keer verliet ik haar huis weer, met een gevulde buik en een warm hart.

Mijn moeder had mijn droom laten analyseren door de sjamaan in Suriname, die kon namelijk wel uitleggen welke betekenis er achter zat.De telefoonboeken stonden voor het verliezen van dierbare vrienden en familie, maar dat ik uiteindelijk ook de juiste vrienden en nieuwe familie zou vinden. Het zal wel, dacht ik bij mezelf, want ja ik was nog steeds pas 10 jaar, niet wetende dat ik in een korte periode daarna mijn vader en mijn opa zou verliezen, vlak achter elkaar.

Zou ze mij zo lief, begripvol en teder hebben behandeld, wetende dat zij haar eigen kinderen wellicht tekort had gedaan?Niet kon luisteren naar hun vrije keuzes in het leven, gewoonweg omdat zij zelf die keuzes ook niet had gehad? De woorden die ingeslikt moesten worden?Want respect voor ouderen was een pré, daar mocht en kon je niet omheen of tussen komen.Ondanks vele vergane kennis, werden er nieuwe waarden en normen aangeleerd namelijk de Nederlandse cultuur. Je had nu ineens de kans om een rijke man te vinden en kinderen te baren die wél in een rijke cultuur konden wonen en leven, hopend, op een betere toekomst met vastgestelde materieel welzijn. Een vruchtbaar bestaan van diverse soorten kaas en stamppot.

Want wat je doorgeeft aan je kroost, daar gaat het toch om?Mijn ouders hadden niks te zeggen, kregen met harde hand wel te horen wat wel en niet mocht want dan was je tenminste weer stil. Laten we vooral niet bij emoties stil staan want daar hebben we geen tijd voor, duidelijke communicatie? Je moet doen wat je gevraagd wordt anders heb je gewoonweg geen respect, jij hebt toch speelgoed? Speel dan lekker zelf of ga naar buiten, ik heb dat nooit gehad of gekend, dat was bij de voorouders niet, dus dat verdien jij, van de nieuwe generatie, ook niet. Én ,én ,én ….

The Legend of the Moon Princess

Foreword:

A moonlit memoir, not just my story, but also the story of those who came before me—of those who passed on their blood, pain, dreams, and desires, often silently, under duress, without choice, and without even knowing it. This work is a tribute to my ancestors, parents, relatives, and friends who, despite everything, gave me their love, strength, and courage during the darkest periods of my still young life.

To my ancestors: your lives, filled with struggle, sorrow, visible, invisible, and tangible burdens, laid the foundation for who I am. In the shadow of your sacrifices, I grew up, carried by the stories and magic that whispered between the generations and the dreams you could not realize in freedom, but which I now proudly and courageously carry, with and without chains.

To my parents: You gave me life in a world that might have been too difficult for you, where you always wanted to be strong, but despite that, you gave me a sandwich, a hot meal, and clean clothes that you didn't always have. Even though I missed the raw emotions, genuine interest in who I was and am, a warm kiss or hug, and deep conversations. Finally, I can breathe freely and enjoy what life has to offer. To my family, friends, and perhaps one of my greatest saviors, music: You are the roots and branches that have sustained and guided me, even when I couldn't see the path in the dark forest among the thorns with a sword in my back. You have taught me what it means to come together in times of pain and to laugh together, even when the world around me seemed too dark. You are the light in the darkest night. The hands that held me when I didn't feel my own strength, and the voices, words, and melancholic tunes that reminded me of my worth when I forgot it. You have taught me what it means to grow in freedom, and for that I am eternally grateful. You have given me back life, and it is in this freedom that I can finally write my own story. This is for you—for those who fight in silence, who give love without receiving it, who have given us the right to our own voice. Thank you for everything. Prologue

Once upon a time there was a princess who learned to be silent, not just because it was taught to her, but because her voice was lost among the walls and no one heard her cry.

She was born at the waning moon, with a heart that beat with strange rhythms and eyes that saw the truth, even when everyone lied.

In her blood slept an ancient curse, passed down from mother to daughter, wrapped in silence, sealed in shame.

But she felt something else growing within her:

a fairy tale that would not be smothered. She was no heroine, no savior. No chosen one.

Just a child

Who one night found her name in the whispers of the stars and the light of a broken moon.

The Apple Doesn't Fall Far From the Tree – Part I

A warm subtropical breeze drifts across a well-covered grassland. Beautiful flowers, in all their fragrance and glory. A sprawling waterbed of rice paddies where you can still clearly see end of the other side. Handicrafts in every small village you can find. Laughing children, despite having to walk miles to school and back. Grateful, self-sufficient people, making do with what they have at the moment; there's always a hot meal available. A stranger? Nothing strange about that, just take a seat; you'll even get an extra portion if you're still hungry. Want to bet you'll leave the table with a full belly and a warm heart?

The moment I visited a part of Indonesia myself, it gave me an inner silence, a calm that slowly made me restless. Am I so indoctrinated with the idea that I always have to run, perform, show the outside world that my brain has any thinking function? Oh, wasn't it the intention that I have to obtain some academic title to actually be a valued person? Apparently I am also allowed to 'simply' feel alone, in East Indian deafness and silence. In the Netherlands, I feel at home, but it's only here that I truly understand what coming home means.

It's a feeling, deep in my heart, no matter which village, town, or alleyway I enter.

And what if you have to deliberately leave that feeling behind? The peace, deeply rooted in the core of your tender soul, has to be let go, for the sake of a war that has nothing to do with norms and values. No, I understand perfectly well. My ancestors didn't have to flee; they were forced, with emphasis on the last word, to leave their warm home, only hearth, and rice paddy immediately. Let me not even mention any genocide, murder, rape, uprooting, or any sense of powerlessness that may have occurred.

Because two sides are both to blame, right? Let me leave my "free" opinion aside for a moment, because I strongly disagree with this statement, period.

Our Dutchified apple doesn't fall far from the Indonesian mango tree here.

I've never been able to figure out exactly where my ancestors came from. The trail literally went dead. By boat, from Indonesia to Suriname, from Suriname to the Netherlands.

In and out of the archives, after countless spell checks for an incorrect surname, I'm unfortunately still not sure. Is this it? My dear grandmother always warned me not to search, but after her passing, I started experiencing it. My curiosity was already aroused. I'd love to keep feeding my curiosity, with the superstitions, those dark stories, about magic, ghosts, fate, the unexplained, the countless dreams that always carried a certain message for the future. That was completely normal within those four walls, whenever we were talking again, as long as I didn't probe too much, because life is something you have to experience. Even when my mother received a phone call in the middle of the night from relatives in Suriname, confirming her death, she let me know it was "okay." And there was my clear answer: Yes, there is life after death, because I saw her clearly, in a white robe, arms wide open to give me another warm hug. Or was I completely wrong? Was I, perhaps, a 10-year-old girl, simply experiencing a psychosis? One of my greatest pillars of strength was gone. Apparently, she had passed away a few weeks ago, and yet she hadn't let me know beforehand. That afternoon, during a nap in my godfather's apartment at the time, I had another dream, a message from an inexplicable place. Straight through a beautiful green forest, I came to a stone bridge and walked through the humid mist, feeling the dewdrops melting on my face like cotton candy. And there she was, in her fiery red suit, tip-top, fresh and fruity, as if nothing had happened. Behind her stood rows of ancestors, with feathered headdresses and colorful robes. They honored her, that she was back with the one she had lost so long ago. Surrounded by fresh fruit, music, and a table full of address books. Those beautiful little books that everyone used to keep next to their landline phone on a special wooden cabinet. She pointed to them. I saw new little books, wrapped in plastic, but also old and weathered ones where the letters were no longer visible. I wanted to hug her, but I couldn't get too close because my time would come, especially not now. It was time to go back, and I walked towards the mist, across the bridge through a rainbow. That was the very last beautiful memory of my dearest grandma, Grandma Soupie, as I had called her. Because whenever she knew I was coming, there was a bowl of broth soup with rice and noodles waiting for me. I didn't like the rest, and she knew that all too well. And every time, I left her house again, with a full belly and a warm heart. My mother had my dream analyzed by the shaman in Suriname, who could certainly explain the meaning behind it. The phone books represented the loss of dear friends and family, but that I would eventually find the right friends and new family. Sure enough, I thought to myself, because yes, I was still only 10 years old, unaware that in a short period of time I would lose my father and grandfather, one after the other.

Would she have treated me so kindly, understandingly, and tenderly, knowing that she might have failed her own children? Unable to listen to their free choices in life, simply because she hadn't had those choices herself? The words that had to be swallowed? Because respect for elders was a must; you couldn't, and shouldn't, ignore or interfere with that. Despite much lost knowledge, new values and norms were being learned, namely Dutch culture. Suddenly, you had the chance to find a wealthy man and bear children who could live in a rich culture, hoping for a better future with established material well-being. A fruitful existence of various kinds of cheese and mashed potatoes.

Because what you pass on to your offspring is what matters, isn't it? My parents had no say; they were told with a firm hand what was and wasn't allowed, because at least then you would be quiet. Let's not dwell on emotions, because we don't have time for that. Clear communication? You have to do what you're told, otherwise you simply won't get respect. You have toys, don't you? Then play by yourself or go outside. I never had or knew that; that wasn't the case with our ancestors, so you, of the new generation, don't deserve that either. And, and, and...